كه در اين صورت بوى بهشت را استشمام نخواهى كرد.

از اين بيان امام (ع) مى‌توان چنين نتيجه گرفت كه منصب كارگزارى در يك نظام بسيار حسّاس و لغزنده است؛ يك لحظه غفلت و بى‌اعتنايى نسبت به حقوق بندگان خدا و دوستان اهل بيت، موجب مى‌شود كه امام زمان از انسان ناخشنود گردد و بوى بهشت هرگز به مشام او نرسد؛ در حالى كه دستگيرى اولياى الهى و حفظ حرمت و عزّت آنان موجب شادمانى و خشنودى امام زمان خواهد بود.

كار فقط براى خدا

امام صادق (ع) خطاب به شيعيان مى‌فرمايد:

«اجْعَلُوا امْرَكُمْ هذا لِلّهِ وَ لا تَجْعَلُوهُ لِلنَّاسِ، فَانَّهُ ما كانَ لِلَّهِ فَهُوَ لِلَّهِ وَ ما كانَ لِلنَّاسِ فَلا يَصْعَدُ الَى السَّماء» [1]

كارتان را فقط براى خداوند منظور كنيد، نه براى مردم؛ زيرا آنچه براى خدا انجام گيرد مقدس است و خدايى، و به او مى‌رسد، ولى آنچه براى (خشنودى) مردم انجام گرفته باشد به آسمان بالا نمى‌رود.

اين سخن امام (ع) با توجه به آيه شريفه: (الَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ) [2] بيانگر اين است كه تنها كارى كه براى خدا انجام مى‌گيرد، مصداق «كلام طيّب» است كه جنبه ملكوتى و صعود به سوى آسمان را دارد و بقيّه كارها چنين خاصيتى را ندارند، در نتيجه هيچ نفع معنوى و اخروى نصيب انجام دهنده آنها نخواهد شد.

[1] - كافى، ج 1، ص 213

[2] - فاطر، آيه 10