درس بيست و چهارم: شهادت امام صادق عليه السلام‌

تضادّ بين جبهه امامت به پيشوايى امام صادق (ع) و جبهه خلافت عباسى به سركردگى منصور، روزبه‌روز شديدتر و شكاف بين دو جبهه، عميقتر مى‌گشت. منشأ اساسى آن، فعاليتهاى بنيادى و متعرضانه پيشواى ششم در ابعاد مختلف علمى، فرهنگى و سياسى كه لبه تيز همه آنها دستگاه خلافت بود، از يكسو؛ و روحيّه سلطنت طلبى و ضدّ دينى منصور، از ديگر سوى بود.

منصور بر خلاف ديگر خلفاى اموى و عبّاسى كه از نزديك با امامان (ع) محشور نبودند، پيش از انتقال قدرت به بنى عباس، ارتباط نزديك و تنگاتنگ با امام صادق (ع) داشت و از نزديك آن حضرت را مى‌شناخت و همين مسأله موجب شد كه پس از دستيابى به قدرت، وجود آن پيشواى بر حق را بزرگترين خطر براى حكومت خود بداند و مبارزه با آن حضرت را در سر لوحه برنامه‌هاى خود قرار دهد.

منصور، در طول مدّت دوازده سالى كه در دوران خلافتش با امام صادق (ع) معاصر بود يك لحظه از انديشه مبارزه با امام صادق (ع) غافل نبود و به شيوه‌هاى مختلف سعى در محدود كردن فعّاليتهاى آن حضرت و بيرون كردن وى از صحنه مبارزه با دستگاه خلافت و در نهايت شهادت او داشت.

چندين بار جاسوسانى را به مدينه نزد آن حضرت فرستاد تا به بهانه پرداخت وجوه شرعى و گرفتن رسيد از امام (ع)، عليه آن حضرت سند گرد آورد. [1]

يك بار، والى مكّه ومدينه را مأمور كرد تا خانه امام ششم (ع) را به آتش بكشد. وى‌

[1] - به عنوان نمونه ر. ك: اثبات الهداة، ج 3، ص 80 و كافى، ج 1، ص 475