صله رحم‌

سالمه، كنيز و خدمتكار پيشواى ششم مى‌گويد: به هنگام شهادت در محضرت امام صادق (ع) بودم كه حالت اغما بر آن حضرت عارض شد. چون به هوش آمد. فرمود:

به حسن بن على بن على بن حسين (ملقّب به افطس) [1] هفتاد دينار بدهيد و به فلانى و فلانى نيز فلان مبلغ بدهيد. عرض كردم: آيا به مردى كه با دشنه بر شما حمله كرده و تصميم به قتل شما گرفته است كمك مى‌كنيد؟ امام فرمود: آيا نمى‌خواهيد من از مصاديق اين آيه باشم كه مى‌فرمايد:

«وَ الَّذينَ يَصِلُونَ ما امَرَ اللَّهُ بِه‌ انْ يُوْصَلَ وَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ يَخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ» [2]

... و آنان كه پيوندهايى را كه خدا دستور به برقرارى آن داده، برقرار مى‌كنند و از پروردگارشان مى‌ترسند و از بدى حساب (روز قيامت) بيم دارند.

آرى اى سالمه! خداوند بهشت را آفريده و آن را پاكيزه و معطر ساخته است، و بوى عطر آگين آن از مسافت دو هزار ساله به مشام مى‌رسد، ليكن عاق والدين و قطع كننده رحم بوى آن را استشمام نمى‌كند. [3]

اين حركت امام (ع)، آن هم در آن موقعيّت و لحظات پايانى زندگى آن حضرت، نشانگر اهميّت مسأله صله رحم و تفقّد از خويشاوندان است، حتى خويشاوندانى كه با انسان قطع رابطه كرده بناى دشمنى و كينه توزى گذارده‌اند.

سفارش به نماز

ابو بصير مى‌گويد: به منظور عرض تسليت شهادت امام صادق (ع) نزد «حُمَيْدَه»

[1] - وى، از نوادگان امام سجاد (ع) است كه همراه محمد بن عبداللّٰه (نفس زكيّه) قيام كرد و در اين راه، سختى و مرارت زيادى‌كشيد. او پس از كشته شدن محمّد، متوارى شد؛ ولى امام صادق (ع) نزد منصور از وى وساطت كرد، منصور هم از وى درگذشت؛ ولى برغم اين لطف و محبّت و خدمتى كه امام صادق (ع) در حق وى كرده بود، او برخوردى كينه توزانه با امام داشت، آنچنان كه در متن روايت مورد اشاره قرار گرفته است.

[2] - رعد، آيه 21

[3] - ر. ك: بحار الانوار، ج 47، ص 276 و مناقب، ابن شهر آشوب، ج 4، ص 273