ابيات آن چنين است:
اقُولُ وَ قَدْ راحُوا بِه يَحْمِلُونَهُ عَلى كاهِلٍ مِنْ حامِليهِ وَ عاتِقٍ
اتَدْرُونَ ماذا تَحْمِلُونَ الَى الثَّرى ثَبيراً ثَوى مِنْ رَأْسِ عَلْياءَ شاهِقٍ
غَداةَ حَثَا الْحاثُونَ فَوْقَ ضَريحِه تُراباً وَ اوْلى كانَ فَوْقَ الْمَفارِقِ [1]
به آنان كه رفتند تا امام (ع) را روى دوششان حمل كنند گفتم: آيا مىدانيد كه چه شخصيّتى را به گورستان مىبريد؟: كوه «ثبير» را، كه چه بلند و مرتفع است!
اينك مردمانى را مىبينم كه هر يك مشتى خاك روى ضريح مطهرش مىريزند، در حالى كه شايسته است بر سر خويش بريزند!
[1] - اعيان الشيعه، ج 1، ص 677