فرمود:

پدرم محمد بن على و جدّم على بن حسين عليهماالسّلام لباس پشمين مى‌پوشيدند.

آنان به هنگام ايستادن براى نماز، خشن‌ترين و زبرترين لباسهايشان را بر تن مى‌كردند؛ ما نيز چنين مى‌كنيم. [1]

در سخنان آن حضرت در اين زمينه آمده است:

«مَنْ زَهَّدَ فِى الدُّنْيا اثْبَتَ اللَّهُ الْحِكْمَةَ فى قَلْبِه‌ وَ انْطَقَ بِها لِسانَهُ وَ بَصَّرَهُ عُيُوبَ الدُّنْيا؛ داءَها وَ دَواءَها وَ اخْرَجَهُ مِنَ الدُّنْيا سالِماً الى دارِ السَّلامِ.» [2]

هر كس در دنيا زهد ورزد، خداوند حكمت را در دل او جايگزين و زبانش را بدان جارى مى‌كند، و عيبهاى دنيا؛ دردها و درمانهايش را به وى مى‌نماياند، و او را سالم به سوى «دار السّلام» خارج مى‌كند.

و نيز فرمود:

«جُعِلَ الْخَيْرُ كُلُّهُ فى بَيْتٍ وَ جُعِلَ مَفاتِحُهُ الزُّهْدَ فِى الدُّنْيا.» [3]

تمامى خير در اتاقى نهاده و كليدهاى آن را زهد و بى‌علاقگى به دنيا قرار داده‌اند.

3- رضا و تسليم در برابر حق‌

تسليم در برابر حق تعالى، نشانه كمال عبوديّت است. از اين رو از امام صادق (ع) چنين نقل شده است:

«رَأْسُ طاعَةِ اللَّهِ الصَّبْرُ وَ الرِّضا عَنِ اللَّهِ فيما احَبَّ الْعَبْدُ، اوْ كَرِهَ» [4]

بالاترين درجه طاعت و بندگى خدا، پايدارى و خشنودى از خداست، در آنچه كه مورد تمايل و علاقه بنده است، يا آنچه كه مورد كراهت و ناخشنودى اوست.

[1] - كافى، ج 6، ص. 45

[2] - همان مدرك، ج 2، ص 128

[3] - همان مدرك

[4] - همان مدرك، ص 60