استجابت دعا

از جمله موهبتهايى كه خداوند به بندگان بر گزيده‌اش همچون پيامبران عنايت كرده استجابت دعاى آنان است. قرآن كريم در چندين آيه [1] به اين مسأله تصريح كرده است به عنوان نمونه در باره حضرت نوح مى‌فرمايد:

وَ نوُحاً اذْ نادى (مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبنا لَهُ فَنَجَّيْناهُ وَ اهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظيمِ) [2]

و نوح را (به ياد آور) هنگامى كه پيش از آن (زمان، پروردگار خود را) خواند. ما دعاى او را مستجاب كرديم؛ و او و خاندانش را از اندوه بزرگ نجات داديم.

امامان عليهم السلام نيز از اين موهبت الهى بر خوردار بودند. مورخان وسيره نويسان بر «مستجاب الدعوه» بودن امام صادق (ع) تصريح كرده‌اند. [3] به عنوان نمونه، محمد بن على صبان شافعى مى‌نويسد:

امام صادق (ع) مستجاب الدعوه بود. هرگاه از خداوند چيزى درخواست مى‌كرد، هنوز دعايش به پايان نرسيده واز جايش بر نخاسته بود كه خواسته اش بر آورده مى‌شد. [4]

اينك نمونه ها از استجابت دعاى آن حضرت.

منصور، خليفه عباسى بارها امام (ع) را احضار كرد و هر بار تصميم به آزار يا قتل آن حضرت گرفت. يك بار تصميم جدى بر قتل امام گرفت و به ربيع، دربان خود سفارش كرد كه هرگاه من دست بر دستم زدم تو او را بكش. ولى وقتى امام (ع) بر او وارد شد ازآن حضرت تجليل كرد و به ربيع دستور داد پيشواى ششم را با احترام به مدينه باز گرداند. اين تغيير روش منصور، معلول دعاى امام (ع) بود كه از خداوند خواست شر وى را از حضرتش دفع كند. خداوند نيز اجابت كرد. [5]

[1] - ر. ك: يوسف، آيه 34؛ انبياء آيه 84، 88، و 90؛ شعرا، آيه 170 و صافات، آيه 76

[2] - انبياء آيه 76

[3] - ر. ك: الكواكب الدريه، ج 1، ص 94، جوهرة الكلام، ص 138 و لواقع الانوار، ص 33 به نقل: الامام الصادق، مظفر، ص 249

[4] - اسعاف الراغبين، ص 220

[5] - براى آگاهى از تفصيل جريان، ر. ك: بحارالانوار، ج 47، ص 162 و اثبات الهداة، ج 3، ص 98