و كسى كه بر بلنداى قلّه حقيقت دست يافته از پستى و انحطاط نمى‌هراسد. [1]

محمد بن طلحه شافعى (متوفى: 654 ه. ق):

امام صادق (ع) از بزرگان و سروران اهل بيت بود. دانشى انبوه داشت و روزگار را بابندگى فراوان و ذكرهاى پياپى و زهد و بى‌علاقگى به دنيا، سپرى مى‌كرد. او قرآن زياد تلاوت مى‌كرد و به هنگام تلاوت آن، در آيات كريمش مى‌انديشيد، و از اقيانوس بيكران معارفش گوهرهاى گرانبها را بيرون مى‌كشيد و به شگفتيها و رازهاى نهانش دست مى‌يافت.

امام (ع) اوقات خود را به منظور حسن انجام تكاليف الهى تقسيم مى‌كرد و نفس خويش را به محاسبه مى‌كشيد. نظر كردن به چهره نورانى او، انسان را به ياد آخرت مى‌انداخت، و گوش دادن به سخنان حكيمانه‌اش، شنونده را نسبت به دنيا بى‌رغبت مى‌كرد. تأسى به سيره و مرامش موجب رهنمون شدن انسان به بهشت مى‌شد.

نورانيّت سيمايش گواه آن است كه وى از دودمان نبوت است، و پاكى اعمال و كردارهايش فريادگر اين است كه حضرتش از خاندان رسالت است. [2]

مؤمن بن حسن شبلنجى (متوفى: 1250 ه. ق):

فضائل و مناقب امام صادق (ع) آنقدر زياد است كه تحت هيچ محاسبه عادى در نمى‌آيد و نويسنده هر قدر چيره دست و هوشيار باشد از عهده بررسى و شمارش انواع و ابعاد آن بر نمى‌آيد.»

مستشار، عبدالحليم جندى (معاصر):

وى از نويسندگان معاصر است كه كتابهاى چندى در شرح حال و تاريخ زندگى شخصيتهاى علمى و فرهنگى صدر اسلام نگاشته است. از جمله كتابهاى او كتابى است تحت عنوان «الامام جعفر الصّادق (ع)» كه به تفصيل و با نگرشى تحليلى، ابعاد زندگى پيشواى ششم را مورد تجزيه و تحليل قرار داده‌

[1] - الملل و النّحل، ج 1، ص 147

[2] - مطالب السؤول، ص 81

[3] - نور الابصار، ص 160