شخصيّتهاى ديگرى از قبيل: زيد بن على بن حسين به چاپ رسيده است. آخرين كتاب وى در موضوع شرح حال شخصيتهاى برجسته صدر اسلام، كتابى است درباره امام صادق (ع) تحت عنوان «الامام الصادق (ع) حياته و عصره- آرائه و فقهه». وى در اين كتاب به تفصيل در زمينه دو محور ياد شده يعنى زندگى امام صادق (ع) و عصر آن حضرت و آراء و نظرات امام و سيره و روش فقهى آن گرامى، قلم زده است. در بخشى از كتاب وى در زمينه دانش گسترده امام صادق (ع) آمده است:

دانشمندان مذاهب مختلف، بر هيچ امرى، همچون فضل و دانش امام صادق (ع) اتفاق ندارند. پيشوايان اهل سنّت كه هم عصر آن حضرت بودند، از وى كسب دانش نمودند. مالك از او كسب دانش كرد، همدوره‌هاى مالك از قبيل «سفيان ابن عيينه» و «سفيان ثورى» و شمار زيادى ديگر نيز از دانش امام بهره بردند. ابو حنيفه با آنكه هم سنّ امام صادق (ع) بود، از او كسب دانش كرد، و او را دانشمندترين مردم شمرد.

گروه زيادى از تابعين از جمله: يحيى بن سعيد انصارى، ايوب سجستانى، ابان بن تغلب، ابو عمر و بن علا و ديگر پيشوايان فقه و حديث از آن حضرت، نقل روايت كرده‌اند؛ و اين علاوه بر آن است كه تابعينِ تابعين و كسانى كه پس از ايشان آمده‌اند و پيشوايان مجتهدى كه به برخى از آنها اشاره كرديم، از او حديث نقل كرده‌اند.

دانش امام صادق (ع) به حديث و فقه منحصر نبود؛ بلكه آن حضرت، كلام رانيز تدريس مى‌كرد و معتزله و كسانى كه در فهم، در پرتو عقل، شيوه آنان را پيموده‌اند، آن حضرت را پيشواى خويش مى‌شمارند و حضرت با ايشان مناظرات سودمندى دارد. [1]

[1] - ص 66