داشتم. در حالى كه عرق از سرتاسر وجودم مى‌ريخت پدرم مرا ديد و فرمود؛ جعفر، فرزندم! همانا خداوند وقتى بنده‌اى را (از نظر حسن عقايد و اخلاق و تقيّد به شرايط صحيح اعمال همچون تقوا و ...) دوست داشته‌باشداو را وارد بهشت مى‌كند واز وى به عمل اندك نيز خشنوداست.

تلاش و كوشش فوق العاده پيشواى ششم در عبادت و بندگى خدا و تهذيب و تزكيه نفس، پيش از عهده‌دارى امامت، او را به مقام قرب و رضوان الهى نائل ساخت، چندانكه در پرتو اين مقام والا، در اين دوره نيز كراماتى از آن حضرت صادر شد. ليث بن سعد خزاعى از فقهاى اهل سنّت نقل مى‌كند:

در سال 113 ه. ق حج گزاردم. پس از اقامه نماز عصر، بر فراز كوه ابوقبيس رفتم.

مردى را ديدم كه نشسته و مشغول دعاست. آنقدر ذكر: «يا ربّ، يا ربّ» گفت تا نفسش قطع شد، سپس آنقدر ذكر: «يا حَىّ، يا حَىّ، يا حَىّ» گفت تا نفسش بند آمد.

سپس عرضه داشت: خداوندا! من انگور مى‌خواهم، مرا اطعام كن! و بُرْدهايم [1] كهنه شده، مرا بپوشان!.

هنوز دعاى او تمام نشده بود كه به نزد وى سبدى پر از انگور ديدم، در حالى كه فصل انگور نبود، و دو قواره برد نيز در پيش رويش ديدم كه تا كنون نظير آنها را نديده بودم.

او چون خواست انگورها را تناول كند، گفتم: من هم شريك توام. چون وقتى شما دعا مى‌كرديد من «آمين» مى‌گفتم. فرمود: بخور ولى پنهان مكن و ذخيره هم منما ... او يكى از دو برد را به عنوان «ازار» بر كمر بست و ديگرى را به عنوان «رداء» بر دوش انداخت، سپس لباسهاى كهنه را برداشت و از كوه فرود آمد.

در اين هنگام، مردى بر سر راه، خطاب به او گفت: اى فرزند رسول خدا، مرا بپوشان؟

آن مرد هر دو برد را به وى بخشيد. من به او گفتم: اين مرد كيست؟ گفت: جعفر صادق. [2]

[1] - برد نوعى پارچه و لباس خط دار است (القاموس المحيط، ج 1، ص 286)

[2] - ر. ك: الامام الصادق، مظفر، ص 250 و مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 232 و كشف الغمه، ج 2، ص 160 با اندكى اختلاف