ارزيابى آنان از اوضاع اين بود كه انگيزه‌هاى دينى و اعتقادى مردم و شايسته دانستن خاندان رسالت براى جانشينى پيامبر (ص) و رهبرى جامعه اسلامى، اساسى‌ترين عامل در تحرك و شورش ايشان عليه جنايات و مظالم بنى اميه است. گرايش عمومى انقلابيون به اين خاندان با عظمت و برخوردار از محبوبيّت و موقعيت اجتماعى و تكيه كردن آنان در مبارزات خود بر شعار «الرضا من آل محمّد» و پذيرش زمامدارى فردى از اهل بيت رسول خدا (ص) كه مورد رضايت و پسند همگان باشد، مؤيّد اين نگرش است.

داعيان و مبلغان عباسى، كه به طور پنهان، جريانات را تعقيب مى‌كردند با استفاده از چنين جوّ آماده و نيز نسبتى كه با عباس عموى پيامبر (ص) داشتند، به تحريك احساسات مردم به نفع خويش پرداختند.

انتخاب خراسان به عنوان مركزيّت دعوت بر همين مبنا بود. چه آنكه تعداد شيعيان و دوستان اهل بيت در حجاز اندك بودند، مردم كوفه و بصره نيز به خاطر پيمان شكنيها و ستمهايى كه بر اهل بيت پيامبر (ص) همچون اميرمؤمنان، امام حسن و امام حسين عليهم السّلام روا داشته بودند، مورد اعتماد نبودند. مردم شام و مصر نيز هوادار عثمان و بنى اميّه بودند؛ بنابراين هيچ جايى بهتر و مناسبتر از خراسان كه مردم آن يكپارچه دوستدار اهل‌بيت (ع) بودند، نبود.

ابراهيم امام، با توجه به ارزيابى ياد شده مبلغان و داعيان خود را به سوى خراسان گسيل داشت و با نوشتن نامه‌هاى فراوان براى سران و چهره‌هاى متنفّذ اين ديار و به دنبال آن، فرستادن ابو مسلم، زمينه را براى سرنگونى رژيم اموى و روى كار آمدن عباسيان فراهم ساخت. [1]

تلاشها و پيروزيهاى پى در پى ابومسلم در خراسان و ابوسلمه خلّال در عراق كه عباسيان آنان را به ترتيب «امير آل محمد» و «وزير آل محمد» لقب داده بودند، [2] موجب شد بنى عباس به راحتى بر مسند خلافت تكيه زنند و جانشين امويان گردند.

[1] - ر. ك: الفخرى، ص 143-144

[2] - ر. ك: البداية و النهاية، ابن كثير، ج 10، ص 56