ساخت. [1] در دوران حكومت وى، مسيحيان بر مسلمانان عراق حكومت مى‌كردند. [2]

خالد، متهم به كفر و بى‌دينى بود [3] و بر اساس همين اعتقاد، مقام هشام را از مقام پيامبر (ص) بالاتر مى‌دانست. [4] سبّ و ناسزا گويى وى نسبت به امير مؤمنان (ع) [5] دليل ديگرى بر كفر اوست.

وضعيت اسفناك مردم عراق در دوران حكومت خالد در بيان شاعرى چنين ترسيم شده است:

كَاهْلِ النَّارِ حينَ دَعَوا اغيثُوا جَميعاً بِالْحَميمِ وَ بِالصَّعيدِ [6]

همچون دوزخيان بودند كه پاسخ كمك خواهى آنان، با آب داغ و چرك آلوده به خون داده مى‌شد.

هشام و زيد بن على:

هشام، خاندان رسالت را سر سخت‌ترين دشمنان خود مى‌دانست و با آنان رفتارى خشن و ددمنشانه داشت. در بخش تاريخ زندگى امام باقر (ع) و نيز درسهاى پيشين نمونه‌هايى از برخوردهاى اهانت آميز هشام با امام باقر و امام صادق عليهماالسلام را بيان كرديم. اينك به نمونه‌اى ديگر از برخورد خصمانه اين خليفه اموى با زيد بن على اشاره مى‌كنيم.

روزى زيد در «رُصافه»»

بر هشام وارد شد. هشام به حاضران در مجلس دستور داده بود كه براى نشستن زيد جا باز نكنند. زيد وقتى چنين ديد در پايين مجلس نشست،

[1] - ر. ك: كامل ابن اثير، ج 5، ص 279

[2] - همان مدرك، ص 224

[3] - الاعلام، زركلى، ج 2، ص 297

[4] - كامل ابن اثير، ج 5، ص 280

[5] - همان مدرك، ص 224

[6] - همان مدرك، ص 225

[7] - نام محلى است در چهار فرسخى غرب رقه كه هشام در فصل تابستان در آنجا سكونت مى‌كرد. (معجم البلدان، ج 3، ص 47)