وى با صراحت پاسخ داد: من بر آيين ابو شاكر هستم. [1]

وليد پس از عهده‌دارى خلافت، نه تنها روش گذشته خود را رها نكرد بلكه آن را با ابعاد و امكانات گسترده‌ترى پى گرفت و به حدى در اين راه افراط كرد كه حتى خشم امويان را برانگيخت و وجودش براى آنان حتى فرزندش غير قابل تحمل شد، از اين رو تصميم به قتل وى گرفتند.

مورخان، وليد را از نظرگاه اعتقادى و سياسى، فرعون زمان خود لقب داده‌اند. [2] وى آشكارا در برابر قرآن، پيامبر و خاندان آن حضرت موضع گرفت و اين بهترين گواه بر كفر و الحاد اوست. مورخان نوشته‌اند: وى روزى به قصد طلب پيروزى به قرآن تفأل زد. آيه ذيل كه ستمگران را به عذاب الهى تهديد مى‌كند، در برابرش گشوده شد:

«وَاسْتَفْتَحُوا وَخابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنيدٍ مِنْ وَرائِه‌ جَهَنَّمُ وَ يُسْقى مِنْ ماءٍ صَديدٍ» [3]

و آنان (از خداوند) تقاضاى فتح و پيروزى (بر كفار) كردند، و (سرانجام) هر گردنكش منحرفى نوميد و نابود شد.

وليد كه خود را مصداق آيه شريفه مى‌دانست، به خشم آمد، قرآن را بست و آن را هدف تير قرار داد و پاره پاره كرد و خطاب به قرآن اشعار ذيل را خواند:

تُهَدِّدُنى بِجَبَّارٍ عَنيدٍ نَعَمْ انَا ذاكَ جَبَّارٌ عَنيدٌ

اذا ما جِئْتَ رَبَّكَ يَوْمَ بَعْثٍ فَقُلْ: يا رَبِّ خَرَّقَنِى الْوَليدُ [4]

آيا مرا به «جبّار عنيد» تهديد مى‌كنى؟! آرى من همان گردنكش منحرف و لجوج هستم. زمانى كه در روز قيامت نزد پروردگارت بر آمدى، بگو: خدايا، وليد مرا پاره پاره‌

[1] - ر. ك: البداية والنهاية، ج 10، ص 3. ابو شاكر كنيه مسلمه فرزند هشام بود كه در ارتكاب منكرات استاد وليد به شمار مى‌رفت

[2] - ر. ك: تاريخ الاسلام، ذهبى، ج 5، ص 173. ابن كثير و ذهبى از پيامبر (ص) رواياتى نقل كرده‌اند كه آن حضرت، وليد رافرعون امّت لقب داده است. براى آگاهى از اين روايات به البداية و النهاية، ج 10، ص 7 و تاريخ الاسلام، ج 5، ص 173 رجوع كنيد

[3] - ابراهيم، آيۀ 15 و 16

[4] - الفخرى، ص 134