بگوييد حجت خدا از آل محمّد. [1]

در پيش گرفتن اين سياست- در ظاهر- به منظور حفظ و حراست حضرت مهدى از خطر دستيابى دشمنان اهل بيت به وى بود. سخن «عثمان بن سعيد» نخستين نايب خاص حضرت مهدى (ع) تأييد كننده اين مطلب است. وى در پاسخ كسى كه از نام مبارك حضرت حجت پرسيده بود، گفت:

از جستجو در اين زمينه بپرهيز، زيرا نزد اين گروه (دستگاه خلافت عباسى) چنين مطرح شده كه نسل امام (حسن عسكرى) منقطع شده است. [2]

پنهان داشتن نام امام زمان (ع) و ناآگاهى دولتمردان عباسى از نام آن حضرت موجب شد كه آنان دچار سرگردانى شوند و پس از شهادت امام عسكرى (ع) بگويند: از آن حضرت فرزندى باقى نمانده است. از اين رو، اموال امام را تقسيم و برادرش را به عنوان وارث او قلمداد كردند و همين مسأله نقش مهمى در مصون ماندن حضرت مهدى (عج) از تعقيب و تعرض جاسوسان حكومتى داشت.

از سخنان «عثمان بن سعيد» در اين روايت و روايت ديگر [3] و نيز برخى از روايات [4] چنين برداشت مى‌شود كه اين دستور مربوط به زمان تولد آن حضرت تا پايان دوران غيبت صغرى است كه وجود مبارك آن بزرگوار از سوى حكومت وقت در معرض خطر جدّى قرار داشت. از اين رو، برخى از بزرگان شيعه مثل شيخ بهايى قائل به جواز شده‌اند. [5]

برخى ديگرفرموده‌اند: دراين زمان بردن‌نام‌آن حضرت نه تنها منعى ندارد، بلكه برعكس چه بسا موجب گسترش فكر عدالت پرورى و تعقيب هدف مقدس آن گرامى خواهد شد. [6]

ولى در بعضى از روايات ديگر تصريح شده كه اين ممنوعيّت، دوران غيبت كبرى‌ را

[1] - كمال الدين ج 2 ص 318. و منتخب الاثر ص 226.

[2] - بحارالانوار ج 51 ص 33

[3] ر ك الغيبه ص 219 و اصول كافى ج 1 ص. 33

[4] ر ك اصول كافى ج 1 ص 333

[5] ر ك مرأة العقول ج 4 ص 17 به نقل از مفتاح الفلاح

[6] ر ك تاريخ الغيبة الصغرى ص 280 انتشارات مكتبة الرسول الاعظم