دارد. اين روايات زياد است. [1] در اينجا به نمونه‌هايى از آنها اشاره مى‌كنيم.

امير مؤمنان (ع) فرمود:

«هُوَ شابٌّ مَرْبُوعٌ، حَسَنُ الْوَجْهِ، حَسَنُ الشَّعْرِ، يَسيلُ شَعْرُهُ عَلى مِنْكَبَيْهِ وَ نُورُ وَجْهِه‌ يَعْلُو سَوادَ لِحْيَتِه‌ وَ رَأْسِه‌» [2]

او جوانى راست قامت است كه چهره‌اى زيبا و مويى نيكو دارد كه بر شانه‌هايش فرو ريخته و درخشندگى چهره‌اش بر سياهى موهاى محاسن و سرش غلبه مى‌كند.

امام رضا (ع) فرمود:

ه 1- «عَلامَتُهُ انْ يَكُونَ شَيْخَ السِّنِّ، شابَّ الْمَنْظَرِ حَتَّى انَّ النَّاظِرَ لَيَحْسَبُهُ ابْنَ ارْبَعينَ سَنَةٍ اوْ دُونَها، وَ انَّ مِنْ عَلامَتِه‌ انْ لايَهَرمَ بِمُرُورِ الْايّامِ وَ اللَّيالى عَلَيْهِ حَتَّى يَأْتِيَهُ اجَلُهُ» [3]

نشانه او سيماى جوانى در سنّ كهولت است، چندان كه بيننده، او را چهل ساله يا كمتر مى‌پندارد، و نيز از نشانه‌هاى او اين است كه با گذشت زمان پير نمى‌شود تا زمانى كه اجلش فرا رسد.

2- «يَكُونُ اوْلى بِالنَّاسِ مِنْهُمْ بِانْفُسِهِمْ وَ اشْفَقَ عَلَيْهِمْ مِنْ آبائِهِمْ وَ امَّهاتِهِمْ، وَ يَكُونُ اشَدَّ النَّاسِ تَواضُعًا لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ، وَ يَكُونُ آخَذَ النَّاسِ بِما يَأْمُرُ بِه‌ وَ اكَفَّ النَّاسِ عَمَّا يَنْهى عَنْهُ.» [4]

امام از مردم به آنان سزاوارتر، از پدران و مادرانشان بر آنان مهربانتر و در برابر خداوند بزرگ از همه متواضعتر است. آنچه به مردم فرمان دهد، خود بيش از ديگران بدان عمل مى‌كند و آنچه مردم را از آن بازمى‌دارد، خود بيش از همگان از آن پرهيز مى‌كند.

[1] - براى آگاهى بيشتر از اين روايات به منتخب الاثر، ص 141-175 و 185-187 رجوع كنيد

[2] - الغيبه، 281؛ ارشاد، ص 363

[3] - منتخب الأثر، ص 285

[4] - بحارالانوار، ج 25، ص 117