غيبت در ميان امتهاى پيشين‌

غيبت انبيا و جانشينان آنان كم و بيش در ميان امّتهاى گذشته وجود داشته است. در زير به نمونه‌هايى از اين غيبتها اشاره مى‌كنيم.

الف- غيبت حضرت ادريس‌

نخستين غيبت در ميان پيامبران، غيبت حضرت ادريس است. غيبت او چندان به درازا كشيد كه پيروانش دچار تنگنا شدند، [1] بحدّى كه حتّى غذاى روزانه آنان تأمين نمى‌شد طاغوت زمان بسيارى از آنان را كشت، برخى ديگر را به فقر و تهيدستى كشاند و بقيه را در خوف و بيم نگهداشت تا آنكه ادريس ظاهر شد و به پيروانش وعده گشايش داد و نيز وعده داد كه فردى از نسل او به نام «نوح» قيام خواهد كرد. سپس خداوند او را به سوى خويش بالا برد.

مؤمنان و شيعيان وى نسل اندر نسل در انتظار قيام نوح بودند و در اين راه در برابر ستمگران، شكيبايى ورزيدند تا آنكه سرانجام، «نوح» پرچم نبوت برافراشت. [2]

ب- غيبت حضرت صالح‌

حضرت صالح دومين پيامبرى بود كه مدت زمان زيادى از ميان قوم خود- پس از هلاكت گروه زيادى از آنان- غايب شد و چون نزد باقيمانده امتش بازگشت، آنها او را نشناختند. گروهى او را تكذيب كردند. جمعى نسبت به وى دچار ترديد شدند، ولى عدّه‌اى پذيراى دعوت او گشتند و بر آيينش استوار ماندند. [3]

ج- غيبت حضرت ابراهيم‌

شيخ صدوق براى حضرت ابراهيم (ع) سه غيبت ذكر كرده است: غيبت نخست از

[1] - بر اساس روايتى كه از امام باقر (ع) نقل شده، حضرت ادريس به خاطر درگيرى با طاغوت زمانش و بيم از او مدت بيست سال‌در غارى پنهان بود (ر. ك. كمال الدين، ج 1، ص 127-132)

[2] - كمال الدين، ج 1، ص 127

[3] - همان مدرك، ص 134-135