مدّت چهارصدسال درانتظارقائم‌پس ازاوبودند. دراين مدّت پنجاه‌نفردروغگو از بنى‌اسرائيل ظاهر شده و همگى مدعى بودند كه موسى بن عمران هستند تا آنكه بشارت ولادت او را شنيدند، ولى حضرت موسى به خاطر رعايت امنيت از معرفى خويش خوددارى مى‌كرد.

چون به سنّ نوجوانى رسيد، بر قوم خود ظاهر و موجب خوشحالى و اطمينان آنان شد.

غيبت دوّم- كه براى مردم- از غيبت نخست دشوارتر بود و بيش از پنجاه سال به طول انجاميد از زمانى آغاز شد كه حضرت موسى از مصر خارج و رهسپار مدين شد و نزد شعيب اقامت گزيد. [1]

و- غيبت جانشينان حضرت موسى‌

با درگذشت حضرت موسى «يوشع بن نون» جانشين وى شد. او با ستمگران زمان خود به مبازره برخاست. پس از او تا ظهور حضرت داود كه بيش از چهار صد سال به طول انجاميد، يازده تن از جانشينان او به تبليغ شريعت توحيد مأمور گشتند. تمام اين پيشوايان در غيبت و اختفا به سر مى‌بردند. آخرين آنان پس از غيبتى طولانى آشكار شد و پيروان خود را به ظهور «داود» بشارت داد. شيعيان وى بشارت ولادت «داود» را دريافتند و چه بسا او را نيز مى‌ديدند، ولى نمى‌شناختند، تا آنكه در جريان درگيرى «طالوت» با «جالوت»، داود در صحنه ظاهر شد و «جالوت» را به قتل رسانيد و از آن پس زمامدارى جامعه را بر عهده گرفت. [2]

از بررسى مجموع غيبتهاى ياد شده، چنين نتيجه مى‌گيريم كه منشأ غيبتها همواره ترس بوده است؛ البته نه ترس شخصى و فرار از كشته شدن، بلكه ترس از غافلگير شدن در برابر دشمن و پديدار گشتن اشكال و نقص در پياده كردن و اجراى برنامه الهى، از اين رو، مى‌بينيم به محض فراهم شدن شرايط و اجازه ظهور از سوى پروردگار، به غيبت خود پايان داده، پرچم مبارزه با ستمگران را بر افراشته، و از جان مايه مى‌گذاشتند.

غيبت امام زمان (عج) نيز به عنوان آخرين و گسترده‌ترين حلقه در موضوع غيبت انبيا

[1] - كمال الدين، ج 1، ص 145-147

[2] - ر. ك. كمال الدين، ج 1، ص 153-155