اين مرحله از غيبت امام زمان (عج) از ويژگيهايى برخوردار است كه به اختصار به دو مورد آن اشاره مى‌كنيم.

الف- عدم پنهانى كامل حضرت مهدى (عج) از ديده‌ها

مرحله غيبت صغرى حدّ متوسط بين غيبت كبرى و زندگى حضرت مهدى (عج) در دوران پيش از رحلت پدر بزرگوارشان به شمار مى‌آيد. حضرت مهدى (عج) در زمان حيات پدر ارجمندش نيز زندگى عادى نداشت و به نوعى در غيبت بسر مى‌برد. [1] در اين مقطع از زندگى آن حضرت، شيعيان و ياران خاصّ امام، توفيق شرفيابى به حضور آن بزرگوار را داشتند، امّا در مرحله غيبت صغرى، دامنه ديدار و ارتباط شيعيان با آن حضرت محدود به چهار نفر از آنان شد كه سمت «نوّاب خاص» امام را داشتند و بقيّه از طريق ايشان با حضرت مرتبط مى‌شدند.

غيبت صغرى در حقيقت، مقدّمه و زمينه‌ساز غيبت كبرى به شمار مى‌رود. توقيعات شريف امام عصر (عج) توسط نوّاب خاص آن حضرت به دست مردم مى‌رسيد و بدين ترتيب هر گونه شك و ترديد نسبت به وجود وى از اذهان زدوده مى‌شد و شيعيان براى پذيرش غيبت كبرى آماده مى‌شدند. آنان در طول هفتاد و اندى سال غيبت صغرى و حتّى پيش از آن با غيبت پيشواى خود تا حدود زيادى انس گرفته، با وظايف خويش در شرايط عدم دسترسى به امام (ع) آشنا بودند و خود را براى رويارويى با شرايط دشوارتر غيبت كبرى آماده ساختند. در پرتو اين تجربه وتمرين بود كه غيبت كبراى امام زمان (عج) براى شيعيان گران تمام نشد و آنان پس از رويارويى با اين جريان دچار مشكل عمده‌اى نشدند، در صورتى كه پذيرش آن براى ديگران دشوار بود.

ب- ادعاى مهدويت در شمال آفريقا

فردى كه «ابو محمّد، عبيداللّه علوى» خوانده مى‌شد، خود را مهدى و از فرزندان اسماعيل و فرزند امام جعفر صادق (ع) معرّفى كرد.

[1] - و شايد روى همين جهت، شيخ مفيد دوران غيبت صغرى را از آغاز ولادت آن حضرت ذكر كرده است