نيست امام (ع) در دسترس امت باشد، بلكه امّت مى‌تواند از طريق ارتباط با فرد يا افرادى كه امام تعيين كرده، مسائل و مشكلات خود و جامعه را مطرح سازد و نظر مبارك امام را بيابد.

اين سياست در حقيقت ادامه سياستى بود كه امام هادى و امام عسكرى عليهماالسّلام آن را بنيان نهادند و در دوران غيبت صغرى ابعاد گسترده‌ترى پيدا كرد.

دوم- حلّ مسائل و مشكلات جامعه اسلامى بويژه شيعيان كه به طور قهرى از پنهان بودن امام (ع) و عدم دسترسى مردم به ايشان پديد مى‌آيد. آنان در پرتو شناخت و آگاهى‌اى كه از اوضاع و احوال سياسى، اجتماعى و فرهنگى زمان خود داشتند، بخوبى توانستند از عهده اين دو وظيفه مهمّ برآيند و رضايت امام زمان (عج) را جلب كنند.

ج- بروز كرامتها

نايبان خاص حضرت مهدى (عج) در شرايط لازم براى اثبات حقانيّت ادعاى خود و زدودن هر نوع شك و ابهامى از دلها كرامتهايى از خود بروز مى‌دادند. آنان- بر اساس آنچه در منابع تاريخى و روايى آمده است- به زبانهاى مختلف صحبت مى‌كردند، بدون آنكه آموزشى ديده باشند، از نيّت افراد خبر مى‌دادند، زمان مرگ ديگران و حتى خود را مى‌دانستند [1] و موارد ديگر.

اين كرامتها در راستاى رسالت الهى آنان و با عنايت و لطف خاص پيشواى بزرگوارشان در دست آنان ظاهر مى‌شد و از نظر عقلى و نقلى هيچ مانعى ندارد.

مهمترين اثر اين كرامتها علاوه بر تثبيت موقعيّت سفارت و استوارى اعتقاد شيعيان، رسوايى مدّعيان دروغين سفارت و وكالت بود.

همزمان با سفارت اين بزرگواران، افراد زيادى بدروغ ادعاى سفارت كردند [2]، ولى چون مردم از آنان حجّت و دليل مى‌خواستند، از ابراز آن ناتوان مانده رسوا مى‌شدند؛ به عنوان نمونه:

[1] - ر. ك. الغيبة، ص 195، 199، 222 و 242

[2] - براى آگاهى بيشتر از اين افراد به الغيبة، ص 213، رجوع كنيد