«حسين بن منصور حلّاج» همچون سامرىّ، شعبده باز و داراى كارهاى خارق‌العاده بودند.

رسول گرامى اسلام و جانشينان آن حضرت از پيش، اين دشوارى و وضعيّت استثنايى را در پيش روى امت خود مى‌ديدند و با تعبيرهاى گوناگون، خطر آن را گوشزد مى‌كردند. در سخنى از پيامبر اكرم (ص) چنين نقل شده است:

«تَكُونُ لَهُ غَيْبَةٌ وَ حَيْرَةٌ تَضِلُّ فيهَا الْامَمُ» [1]

براى او غيبت و (براى امّت) حيرتى خواهد بود كه جمعيّتهاى زيادى در آن گمراه خواهند شد.

امير مؤمنان (ع) فرمود:

«يَكُونُ لِغَيْبَتِه‌ حَيْرَةٌ يَضِلُّ فيها اقْوامٌ وَ يَهْتَدُونَ آخَرُونَ» [2]

براى غيبت او حيرتى است كه گروههايى در آن گمراه مى‌شوند و گروههايى ديگر از پرتو هدايتش بهره مى‌گيرند.

امام باقر (ع) مى‌فرمايد:

«يَخْرُجُ بَعْدَ غَيْبَةٍ وَ حَيْرَةٍ لايَثْبُتُ فيها عَلى دينِه‌ الَّا الُمخْلِصُونَ الْمُباشِرُونَ لِرُوحِ الْيَقينِ، الَّذينَ أَخَذَ اللَّهُ ميثاقَهُمْ بِوِلايَتِنا وَ كَتَبَ فى قُلُوبِهِمُ الْايمانَ وَ ايَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ» [3]

بعد از غيبت و حيرتى ظهور مى‌كند. در اين فترت تنها افراد مخلصى كه همراه و برخوردار از روح يقين هستند، بر دين خود استوار مى‌مانند؛ كسانى كه خداوند از آنها درباره ولايت ما پيمان گرفته و ايمان را در دلهاى آن نوشته و مستقر ساخته و آنان را با روحى از خود تأييد كرده است.

اين روايات از يكسو خطر حيرت و سردرگمى امّت در دوران غيبت را كه متأسفانه گريبانگير بيشتر مردم مى‌شود گوشزد مى‌كند و از سوى ديگر، ثابت قدمان در راه ولايت آن حضرت را بشارت مى‌دهد كه ايمان و اخلاص در عمق وجود آنان رسوخ پيدا كرده و

[1] - بحارالانوار، ج 51، ص 72

[2] - الغيبة، ص 204

[3] - منتخب الاثر، ص 229؛ بحارالانوار، ج 51، ص 110