انتظار فرج با چنين محتوايى، سازنده و حركت زاست. از اين رو، در ميان عبادتهاى فردى و اجتماعى، جايگاه ويژه‌اى دارد و در بيان رسول‌اكرم (ص) برترين عبادت دانسته شده‌است:

«افْضَلُ الْعِبادَةِ انْتِظارُ الْفَرَجِ» [1]

برترين عبادت، انتظار فرج است.

علّت آن شايد اين باشد كه انتظار فرج تبلور ولايت است؛ ولايتى كه صحّت همه اعمال منوط به آن است و بدون آن هيچ عملى پذيرفته نيست. از امام صادق (ع) چنين نقل شده است:

«افْضَلُ البِقاعِ مابَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقامِ، وَ لَوْ انَّ رَجُلًا عَمِرَ ما عَمِرَ نُوْحٌ فى قَوْمِه‌ الْفَ سَنَةٍ الَّا خَمْسينَ عامًا، يَصُومُ النَّهارَ وَ يَقُومُ اللَّيْلَ فى ذلِكَ الْمَكانِ، ثُمَّ لَقىَ اللَّهَ بِغَيْرِ وِلايَتِنا لَمْ يَنْفَعْهُ ذلِكَ شَيْئًا» [2]

برترين نقطه روى زمين بين ركن و مقام (ابراهيم) است. اگر كسى به اندازه عمر نوح- يعنى 950 سال- در ميان قومش زندگى كند و همه اين مدت را در مكان ياد شده به عبادت مشغول باشد، روزها را به روزه و شبها را به شب زنده دارى سپرى نمايد، ولى بدون ولايت ما خدا را ديدار كند، اين عبادتها سودى به وى نخواهد رساند.

پايان غيبت‌

آخرين مسأله‌اى كه در بحث غيبت كبرى لازم است بدان اشاره كنيم، مسأله زمان پايان غيبت كبرى است. بدون شك، خورشيد وجود حضرت مهدى (عج) براى هميشه در پس ابر غيبت باقى نخواهد ماند. و به تعبير بعضى از روايات حتّى اگر از دنيا بيش از يك روز باقى نمانده باشد، خداوند آن روز را آن قدر دراز خواهد كرد تا حضرت مهدى (عج) ظهور كند. [3]

[1] - منتخب الاثر، ص 499

[2] - وسائل الشيعه، ج 1، ص 93

[3] - ر. ك. كنزالعمال، ج 14، ص 261-267