بين نيروهاى حكومتى و يحيى جنگ سختى در گرفت. عباسيان، نخست از انقلابيّون شكست خوردند؛ ولى با رسيدن نيروى كمكى براى آنان، يحيى به شهادت رسيد، تعدادى از نيروهايش اسير و بقيّه كشته يا متوارى گشتند.

شهادت يحيى در ميان مردم كوفه و هواداران وى در بغداد موجى از تأثّر و اندوه ايجاد كرد. مردم بغداد ابتدا شهادت او را باور نمى‌كردند و با صداى بلند فرياد مى‌زدند: او كشته نشده و فرار نكرده، بلكه سر به بيابان نهاده است. ولى وقتى سرِ بريده او را وارد بغداد كردند مردم يقين كردند كه او به شهادت رسيده است. [1]

شاعران آزاده و مبارزى كه در اين دوران مى‌زيستند در رثاى يحيى و عظمت نهضت او و نيز درباره جنايات حكومت عباسيان، اشعار زيادى سرودند، كه ابوالفرج اصفهانى بعضى از آنها را آورده است. [2] براى نمونه چند شعر «ابن رومى» را از ميان قصيده مفصّلى كه در رثاى يحيى سروده است ذكر مى‌كنيم.

امامَكَ فَانْظُرْ اىَّ نَهْجَيْكَ تَنْهَجُ طَريقانِ شَتّى: مُسْتَقيمٌ وَ اعْوَجُ‌

الا ايُّهذَ النّاسُ طالَ ضَريرُكُمْ بِآلِ رَسوُلِ اللَّهِ، فَاخْشَوْا، اوِارْتَجوُا

ابَعْدَ الْمُكَنّى بِالْحُسَيْنِ شَهيدِكُمْ تُضاءُ مَصابيحُ السَّماءِ فَتُسْرَجُ‌

لَنا وَ عَلَيْنا، لا عَلَيْهِ وَ لا لَهُ تُسَجْسِجُ اشْرابُ الدُّموُعِ وَ تَنْشَجُ‌

وَ كَيْفَ نَبْكى‌ فائَزاً عِنْدَ رَبِّهِ لَهُ فى‌ جِنانِ الْخُلْدِ عَيْشٌ مُخَرْفَجُ‌

وَ كُنّا نُرَجّيهِ لِكَشْفِ عَمايَةٍ بَامْثالِهِ، امْثالُها تَتَبَلَّجُ [3]

- در پيش روى تو دو راه راست و كج وجود دارد. اينكه بنگر كه رهرو كدامين راه هستى.

- هان اى مردم! براستى كه زيان شما نسبت به خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله بسيار شد؛ پس از خدا بترسيد، يا آماده عذاب او باشيد.

[1] - ر. ك: مقاتل الطالبيين، ص 420-422

[2] - براى آگاهى بيشتر از اين اشعار به مقاتل الطالبيين، ص 430-434 رجوع كنيد

[3] - همان، ص 424-425