آل محمّد» بطور غيرمستقيم افكار را متوجّه برترين و متشخّص‌ترين فرد خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله يعنى امام هادى عليه السلام مى‌كردند. از اين رو حركت آنان توأم با اخلاص، ايثار و شهادت‌طلبى، تواضع و فروتنى و خوشرفتارى با مردم بود. به عنوان نمونه:

«محمّد بن حسين» به نقل از عمويش در تجليل از پارسايى و اخلاص «يحيى» مى‌گويد:

من مردى پارساتر از «يحيى» نديدم. هنگامى كه قيام كرد نزدش رفته و گفتم:

اى پسر رسول خدا! شايد آنچه تو را وادار به قيام كرده فشار زندگى (تنگناهاى مالى و مادى) است. اگر چنين است نزد من هزار دينار است و جز آن چيزى ندارم، آن را به تو مى‌بخشم، هزار دينار ديگر نيز از برادران مسلمانم برايت مى‌گيرم.

يحيى، سربلند كرد و گفت: «همسرم مطلّقه باد اگر منظور من از اين قيام چيزى جز رضاى خدا باشد». من وقتى چنين ديدم به او گفتم: دستت را دراز كن تا با تو بيعت كنم؛ سپس با او بيعت كرده و در قيامش او را همراهى نمودم. [1]

چنين خط مشى و هدف بلندى در قيامهاى ديگر علويان نيز به چشم مى‌خورد و اين مطلب پس از دقّت در سخنان، شعارها، برخوردها و موضعگيريهاى ايشان در برابر رخدادهاى سياسى جامعه بطور روشن به دست مى‌آيد. در صورتى كه چنين اهداف بلند و انگيزه‌هاى الهى و مردمى در آشوبها و شورشهاى غيرعلويان به چشم نمى‌خورد؛ اين است كه چنان حركتهايى در جامعه اسلامى نه تنها در راستاى اسلام و مصلحت مردم نبود كه موجب هرج و مرج و ناامنى جامعه و وارد آمدن خسارتهاى مالى و تلفات جانى بر بسيارى از مردم مى‌شد.

خلاصه‌

يكى از ويژگيهاى دوران امامت امام هادى عليه السلام گسترش نهضتهاى علويان در مناطق‌

[1] - مقاتل الطالبيين، ص 430