مى‌داشتند اموال فراوان و ثروت انبوهى در خزانه معتصم فراهم آمد؛ بگونه‌اى كه نوشته‌اند: معتصم وقتى مرد اموالى كه از او بر جاى ماند عبارت بود از: هشت هزار دينار، هيجده ميليون درهم، هشتاد هزار اسب، هشتادهزار از ديگر چارپايان، هشت هزار برده و هشت هزار كنيز. [1]

با اين حال هيچ يك از اين مناصب و مفاخر، عطش او را برطرف نكرد و جز وبال و پشيمانى حاصلى برايش نداشت. نوشته‌اند: معتصم در بستر مرگ همواره اين آيه شريفه را مى‌خواند:

(... حَتّى اذا فَرِحُوا بِما اوُتوُا اخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَاذاهُمْ مُبْلِسوُنَ). [2]

... تا بدانچه به ايشان داده شده است خوشحال شدند (و دل به آن بستند)؛ ناگهان آنها را گرفتيم. در اين هنگام همگى مأيوس شدند.

و مى‌افزود: اگر مى‌دانستم مرم اين همه كوتاه است اين اعمال (و جنايات) را مرتكب نمى‌شدم. [3]

وَ افْسَدْتُ دُنْياىَ وَ دينى‌ سَفاهَةً فَمَنْ ذَاالَّذى‌ مِنّى‌ بِمِصْرَعِهِ اشْقى؟

فَيالَيْتَ شِعْرى‌ بَعْدَ مَوْتى‌ ما ارى الى رَحْمَةِ الرَّحْمانِ امْ نارِهِ الْقى؟[4]

- دنيا و دينم را از روى سفاهت و نادانى تباه كردم، پس چه كسى جايگاهى بدتر و شقى‌تر از من دارد؟

- اى كاش مى‌دانستم بعد از مرگ چه سرنوشتى خواهم داشت: آيا رحمت پروردگار مهربان نصيبم مى‌شود يا به درون آتش (خشم و غضب) او افكنده خواهم شد؟

مضمون آن گفته و اين شعر، گوياى اين است كه معتصم با جناياتى كه انجام داده بود- كه به شهادت رساندن امام جواد عليه السلام يكى از آنها است- به روشنى جايگاه خود را در آتش‌

[1] - الامام الجواد من المهد الى اللّحد، ص 66

[2] - انعام (6)، آيۀ 44

[3] - البداية و النهاية، ج 10، ص 309

[4] - الامام الهادى من المهد الى اللّحد، ص 29