و به وزن موى سرش نقره صدقه داد و نيز گوسفندى برايش عقيقه كرد. [1]

كنيه پيشواى دهم «ابوالحسن» است و چون اجداد بزرگوارش- امام كاظم و امام رضا عليهما السلام- نيز مكنّى به اين كنيه هستند، محدّثان و راويان براى جلوگيرى از اشتباه، امام كاظم را «ابوالحسن اوّل»، امام رضا عليه السلام را «ابوالحسن دوّم» و امام هادى عليه السلام را «ابوالحسن سوّم» مى‌گويند.

لقبهاى آن بزرگوار، بنابر نقل ابن شهرآشوب عبارت است از: «نجيب»، «مرتضى»، «تقى»، «هادى»، «عالم»، فقيه»، «امين»، «مؤمن»، «طيّب»، «متوكّل» و «عسكرى» [2] و مشهورتر از همه «هادى» و «نقى» است.

اين القاب، بيانگر بعضى از اوصاف و فضائل اخلاقى و كمالات معنوى آن امام همام است كه بيشتر از ديگر صفات در وجودش تجلّى پيدا كرده‌اند.

از بعضى روايات بر مى‌آيد كه آن حضرت لقب «متوكّل» را پنهان مى‌داشته و از يارانش مى‌خواسته او را به اين لقب نخوانند. علت آن شايد اين بوده كه خليفه عباسى معاصر آن حضرت- كه از سرسخت‌ترين دشمنان اهل‌بيت عليه السلام بود- به اين لقب خوانده مى‌شد. [3]

پدر و مادر

پدر پيشواى دهم، حضرت محمّد بن على‌الجواد عليه السلام است كه در دوره قبل به تفصيل تاريخ زندگى‌اش را مورد بحث و تجزيه و تحليل قرار داديم. و مادرش بانوى گرانقدر و با فضيلتى به نام «سمانه مغربيّه» است كه به «سيّده امّ‌الفضل» معروف بود. [4] محمّد بن فرج مى‌گويد:

ابوجعفر محمّد بن على الجواد عليه السلام مرا خواست و فرمود: كاروانى كه برده فروشى در ميان آن است و كنيزانى همراه خود دارد از راه مى‌رسد. سپس‌

[1] - حياة الامام على‌الهادى عليه السلام، ص 15

[2] - مناقب، ج 4، ص 401، القاب ديگرى نيز براى آن حضرت ذكر شده است (ر. ك: دلائل الامامة، ص 217)

[3] - ر. ك: الفصول المهمّه، ص 277

[4] - مناقب، ج 4، ص 401