متوكّل سفارش مى‌كرد تا بر آنان ظلم و ستم روا دارد. [1]

«ابوالفرج اصفهانى» گوشه‌اى از بغض و دشمنى «عمر بن فرج رخّجى» را نسبت به شيعيان و علويان چنين ترسيم مى‌كند:

وى كه از سوى متوكّل به فرماندارى مكّه و مدينه گمارده شده بود، مانع ارتباط خاندان ابوطالب با مردم مى‌شد و از احسان و كمك مردم نسبت به آنان جلوگيرى مى‌كرد، و اگر مى‌شنيد فردى به ايشان كمك كرده است- هر چند به مقدار اندكى- شخص كمك كننده را تحت شكنجه و آزار قرار مى‌داد و جريمه سنگينى را برايش مقرّر مى‌كرد.

محاصره اقتصادى فرماندار متوكّل نسبت به علويان، آنان را دچار تنگدستى طاقت فرسايى كرد؛ بگونه‌اى كه چند بانوى علويّه تنها با يك پيراهن زندگى مى‌كردند، و ناچار بودند هنگام نماز، آن پيراهن را به نوبت بپوشند و نماز بخوانند و بقيّه ساعات را در اتاقهاى خود برهنه به سر برند. اين وضع تا زمانى كه متوكّل زنده بود ادامه داشت. [2]

و اين در شرايطى بود كه طاغوت زمان براى خوشگذرانيهاى خود ميليونها دينار از بيت‌المال صرف مى‌كرد و بى‌حساب و كتاب، هزاران دينار به خوانندگان، نوازندگان، رقّاصان و دلقكها مى‌پرداخت؛ امّا اهل‌بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله را گرفتار چنين تنگدستى كرده مانع مى‌شد از اينكه مردم با ايشان رابطه برقرار كنند و حقوقشان را بپردازند.

صرف اموال براى بدگويى به علويان‌

متوكّل بخشى از بيت‌المال مسلمانان را به مبلّغان دربارى و شاعران جيره‌خوارى مى‌داد

[1] - مقاتل الطالبيين، ص 395

[2] - مقاتل الطالبيين، ص 396