كه اهل‌بيت عصمت و طهارت عليه السلام را دشنام مى‌دادند، از آن جمله مى‌توان از بذل و بخششهاى او به شاعر مزدور؛ «مروان بن ابى‌الجنوب» ياد كرد. وى به پاداش كينه‌توزى اين شاعر دين به دنيا فروخته و بدگويى او از علويان، او را غرق در طلا و پول كرد و فرمانروايى يمامه و بحرين را به او سپرد. مضمون بعضى از اشعار او كه استحقاق اين همه صله شاهانه را پيدا كرد چنين است:

- حكومت خليفه، جعفر [1]، موجب امنيّت دين و دنيا شده است.

- ميراث محمّد، از آنِ شماست، علاوه بر آنكه به وسيله شما بى‌عدالتى‌ها از بين مى‌رود.

- دخترزادگان (پيامبر) اميد به ارث بردن دارند؛ در حالى كه به اندازه ناخنى حق ندارند!

- داماد (يعنى على عليه السلام) ارث نمى‌برد و دختر، وارث امامت نمى‌شود! [2]

[1] - جعفر نام متوكّل است

[2] - مُلْكُ الْخَليٖفَةِ جَعْفَرٍ لِلدّيٖنِ وَ الدُّنْيا سَلامَهْ لَكُمْ تُراثُ مُحَمّدٍ وَ بَعْدُ لَكُمْ تُنْفَى الظَّلامَهْ يَرْجُوالتُّراثَ بَنُوا الْبَنا تِ وَ مالَهُم فيٖها قُلامَهْ وَ الصَّهْرُ لَيْسَ بِوارِثٍ وَ الْبِنْتُ لاتَرِثُ الْاِمامَهْ‌

(كامل، ابن اثير، ج 7، ص 101).

شاعر آزاده و متعهّدى به نام شيخ يعقوبى به ياوه‌سراييهاى «ابن ابى الجنوب» پاسخ داده و خطاب به او گفته است: لاسَنَحَ فىٖ واديٖكَ يا بْنَ اَبىِ الْجُنوبِ حَيَا الْغَمامَه قَدْ بِعْتَ ديٖنَكَ بِالَّذىٖ حاوَلْتَ مِنْ دُنْيَا الْيَمامَهْ فَمَدَحْتَ مَلِكاً ما بِهِ لِلدّيٖنِ وَ الدُّنْيا سَلامَهْ لَوْكُنْتَ تَنْصِفُ ما لِغَيْرِ الْاَلِ فيٖها مِنْ قُلامَهْ وَ قَدْ غَرَّكَ الطَّمَعُ الْخَسيٖسُ وَ غايَةُ الطَّمَعِ النِّدامَهْ لَيْسَ الْخَلافَةُ لِلْاَلىٖ شَغَفُوا بِكاساتِ الْمُدامَهْ اَلصِّهْرُ اَوْلى فىٖ مَواريٖثِ النُّبُوَّةِ وَ الْاِمامَهْ‌

- اى پسر ابى الجنوب! ابر شرم و حيا در بيابانهاى وجود تو گذر نكرده است.

- تو دينت را به انگيزه دستيابى به رياست دنيوى و فرمانروايى بر سرزمين يمامه فروختى.

- پادشاهى را ستايش كردى كه دين و دنيا از دست او در امان نيستند.

- اگر تو انصاف داشتى (مى‌گفتى:) غير اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله به قدر ناخنى در آن ارث حق ندارند.

- تو را حرص و طمعى پست و بى‌ارزش فريفته است و عاقبت طمع، پشيمانى است.

- ميراث پيامبر صلى الله عليه و آله به فاسق و فاجر نمى‌رسد، و ظلم و ستم، دادخواهى را از بين نمى‌برد.

- خلافت از آنِ كسانى نيست كه همواره دلبسته به جامهاى شرابند.

- داماد - يعنى على عليه السلام - در مورد ارث نبوّت و امامت از ديگران سزاوارتر است.

(حياة الامام على الهادى عليه السلام، ص 292)