با توجّه به اين مقدمه، موضعگيريهاى تند و كينه توزانه متوكّل نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام و فرزندان آن حضرت، امرى عادى است و مورد انتظار خواهد بود؛ چرا كه منطبق با سرشت پليد و طينت كفرپيشه او است. در درس پيش به بعضى از برخوردهاى متوكّل با علويان اشاره كرديم، دشمنى اين خليفه عبّاسى نسبت به علويان به خاطر رابطه و انتسابى است كه اين افراد با امامان معصوم عليه السلام داشتند. در حقيقت، اين امامان عليه السلام بودند كه دشمن اصلى خلفا به شمار مى‌آمدند و سياستگذارى و برنامه‌ريزى اصلى خلفا در جهت حذف اين جانشينان بحق پيامبر صلى الله عليه و آله از صحنه سياسى و فرهنگى جامعه اسلامى بود، ليكن همه آنها در شرايطى نبودند كه بطور مستقيم و آشكارا به مصاف با آنان بروند.

متوكّل- به لحاظ برخوردارى از ويژگيهاى اعتقادى و نفسانى و نيز فراهم آمدن پاره‌اى از شرايط سياسى- از جمله خلفايى بود كه بيش از پيشينيان خود و جريتر و آشكارتر از ايشان به نبرد با جبهه امامت رفت و در اين رابطه نه امام هادىِ تنها كه اساس و ريشه امامت را هدف قرار داد و با ابزار و حيله‌هاى مختلف، سعى در از بين بردن اصل مكتب و جبهه امامت و حذف آن از نظام سياسى- اجتماعى اسلام داشت؛ درست همان سياستى كه معاويه در ميان خلفاى اموى در پيش گرفته بود.

در ادامه اين درس به برخى از جنايات و تلاشهاى مذبوحانه متوكّل، نسبت به اميرمؤمنان، همسرش حضرت زهرا و فرزندش امام حسين عليهم السلام اشاره مى‌كنيم.

جرم بودن نقل فضائل اهل‌بيت عليه السلام‌

نور و ظلمت با يكديگر در تضادّ هستند و همين تضادّ، آنها را به ستيزى هميشگى در برابر يكديگر كشانده است؛ آنجا كه نور است جاى خودنمايى ظلمت نيست، پس موجوديّت ظلمت بستگى به نبودن نور و روشنايى دارد. متوكّل مصداق بارز، بلكه نهايت ظلمت است. وقتى مى‌تواند در جامعه اسلامى خودنمايى كند و به حيات خويش ادامه دهد كه خورشيد وجود امامان عليه السلام خاموش باشد؛ از اين رو، هر كس هم كه بخواهد