متوكّل و تخريب قبر امام حسين عليه السلام‌

دشمنى و كينه توزى متوكّل نسبت به اهل پيامبر صلى الله عليه و آله به خاطر ترس و وحشتى بود كه وى از سوى اين خاندان وابسته به شجره رسالت نسبت به حكومت خود احساس مى‌كرد. او مى‌دانست كه علويان، به ويژه آنهايى كه مردم را به «الرّضا من آل محمّد» فرا مى‌خواندند، جز پيشوايان معصوم عليه السلام فرد ديگرى را شايسته خلافت اسلامى نمى‌دانند؛ بنابراين، حركت اينان بدون ارتباط با پايگاههاى استوار و مردمى و الهام از روح الهى و انقلابى آنان نخواهد بود.

و نيز مى‌دانست كه بنابر اعتقاد شيعيان، اين ارتباط و الهام‌گيرى منحصر به دوران زندگى پيشوايان معصوم عليه السلام نيست؛ بلكه بارگاه و حرم ايشان نيز الهام بخش و حركت آفرين است؛ از اين رو، موضعگيريهاى كينه توزانه متوكّل، به علويان، و حتّى وجود مبارك امام هادى عليه السلام محدود نمى‌شود؛ بلكه او دست به جنايتى زد كه روى بنى‌اميّه را سفيد كرد.

متوكّل مى‌ديد بارگاه ملكوتى ريحانه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سرور جوانان اهل بهشت؛ امام حسين عليه السلام مورد عنايت مردم است و به عنوان يكى از پايگاههاى مهمّ انقلابيّون علوى به شمار مى‌رود و حق‌طلبان و ظلم‌ستيزان، به ويژه علويان- از جمله يحيى بن عمر- با اجتماع و ازدحام در اين پايگاه و الهام از روح پرخاشگر و ظلم ستيز فرزند عزيز پيامبر صلى الله عليه و آله و خون پاك او، مبارزات خود را شكل مى‌دهند و مردم را به قيام عليه ستمگران عبّاسى و مفاسد اجتماعى دعوت مى‌كنند، و اين در حالى بود كه قبور نياكان وى و همكيشان اموى‌اش مزبله‌اى از مزبله‌هاى روى زمين و يا در نقطه‌اى دور افتاده و تاريك، جاى درندگان بيابانى است. از اين رو، تصميم گرفت به موازات ستيز با زندگان‌