اين همان سياست مبارزه منفى آن گرامى است كه در برابر دستگاه خلافت اتّخاذ كرده بود. امام عليه السلام بااتخاذ اين روش هر گونه شك و سوءظنّى را كه فرستادگان متوكّل نسبت به فعّاليّتهاى سياسى آن حضرت داشتند برطرف كرد؛ بگونه‌اى كه هنگام بازگشت تأكيد مى‌كردند در خانه امام عليه السلام چيزى كه موجب سوء ظن به او باشد وجود ندارد و همين گزارشها به متوكّل آرامش و اطمينان مى‌داد كه و باعث مى‌شد كه وى به جاى برخورد خشونت‌آميز، از آن حضرت تجليل و احترام كند.

2- بدن شك، منزل امام هادى عليه السلام يكى از پايگاههاى مهمّ مبارزه بر ضدّ ظلم و بيدادگرى حاكمان عباسى و مفاسد اجتماعى، و وجود آن حضرت، تكيه گاه انقلابيّون و پناهگاه ستمديدگان بود. شيعيان از دور و نزديك از طريق مكاتبه و فرستادن نمايندگان و راههاى ديگر، با آن گرامى ارتباط داشتند، اموال و وجوه شرعى را به محضرش مى‌فرستادند و مشكلات و مسائلشان را از حضرتش مى‌پرسدند. [1] با اين حال دشمن هيچگاه نتوانست از خانه امام عليه السلام سند و مدركى كه گوياى فعّاليّتهاى سياسى ايشان باشد بيابد. علّت اين امر شايد اين باشد كه امام عليه السلام با نيروها و عوامل اطّلاعاتى كه در اختيار داشت از توطئه دستگاه خلافت عليه خود آگاه مى‌شد و پيش از آنكه مأموران برسند آنها را در جاى امنى پنهان مى‌كرد.

2- پيشواى دهم عليه السلام در كنار آن رفتار آرام و بظاهر غير متعرّض نسبت به دستگاه، با تلاوت آيه شريفه (وَ سَيَعْلَمُ الَّذينَ ظَلَمُوا ....) به متوكّل و دار و دسته‌اش كه مصداق بارز ان بودند هشدار داد و جهتگيرى حركت ستمگرانه آنان را در برابر جبهه امامت يادآور شد و به «سعيد حاجب» فهماند كه مأمور بودن او نمى‌تواند عذر و بهانه‌اى براى جنايت وى، باشد، و او و اربابش با اين اقدام، ستم بزرگى مرتكب شده‌اند و بايد در آينده‌اى نه چندان دور، در انتظار عواقب آن باشد.

[1] - در درسهاى آينده نمونه‌ها و مواردى از اين ارتباطها را ذكر خواهيم كرد