بهترين شاعران كيستند؟ وى در برخى از شعراى دوران جاهليّت و اسلام را نام برد، ولى متوكّل توجّهى نكرد. سپس متوجّه امام هادى عليه السلام شد و همان پرسش را از حضرت كرد.

امام عليه السلام فرمود: «حِمَّانى» [1] آنجا كه مى‌گويد:

لَقَدْ فاخَرَتْنا مِنْ قُرَيْشٍ عِصابَةٌ بِمَدِّ خُدُودٍ وَ امْتِدادِ اصابِعِ‌

فَلَمَّا تَنازَعَنا الْمَقالَ قَضى‌ لَنا عَلَيهِمْ بِما نَهْوى‌ نِداءُ الصَّوامِعِ‌

تَرانا سُكُوتاً وَ الشَّهيدُ بِفَضْلِنا عَلَيْهِمْ جَهيرُ الصَّوْتِ فى‌ كُلِّ جامِعٍ‌

فَانَّ رَسُولَ اللَّهِ احْمَدَ جَدُّنا وَ نَحْنُ بَنُوهُ كَالنُّجُومِ الطَّوالِعِ‌

- گروهى از قريش، به كشيده بوده گونه‌ها و بلندى انگشتانشان با ما به تفاخر برخاستند.

- زمانى كه كار به منزاعه كشيد فرياد عبادتگاهها (به اذان) به سود ما، آن گونه كه ما مى‌خواستيم داورى كرد.

- تو ما را ساكت مى‌بينى، در حالى كه گواه برترى و فضيلت ما بر قريش آواى بلند در (مأذنه) همه مساجد است.

- براستى رسول خدا، احمد صلى الله عليه و آله جدّ ماست و ما فرزندان او همچون ستارگان درخشانيم (و در آسمان انسانيّت مى‌درخشيم).

متوكّل نگاهى به امام عليه السلام كرد و گفت: اى ابوالحسن! مقصود از «نداء الصّوامع» در اين شعر چيست؟

حضرت، پاسخ داد: «اشْهَدُ انْ لا الهَ الَّا اللَّه وَ اشْهَدُ انْ مُحَمَداً رَسُولُ اللَّهِ.» سپس افزود: اين محمّد صلى الله عليه و آله جدّ من است يا جدّ تو!؟

متوكّل كه تمام وجودش را خشم و غضب فرا گرفته بود با صدايى لرزان و لحنى كه حاكى‌

[1] - حِمّانى - به كسر حاء و تشديد ميم - منسوب به حِمّان بن عبدالعزّى و تيرهاى از بنى تميم است. در حالى كه مضمون اشعار بيانگر اين است كه گويندۀ آن، فردى علوى است. از اين رو، نقل شيخ طوسى در امالى (ج 1، جزء 11، ص 293) كه به جاى حمّانى «فلان بن فلان علوى» به نظر صحيح‌تر مى‌آيد. در اين نقل، «حِمّانى» دركلام راوى آمده و گفته است: به گمان من منظور امام عليه السلام «حمّانى» بوده است. ودرنقل شيخ و ابن شهر آشوب، به جاى «جمّانى» آمده است