به همين زودى چنان زمين گيرت كنم و در پيشگاه خدا در موقعيّتى قرارت دهم كه چيزى برابت باقى نماند.

چند روزى طول نكشيد كه خداوندِ انتقام گيرنده، احمد بن خصيب را بشدّت مورد عذاب قرار داد و او را هلاك ساخت. [1]

3- در سطح توده‌هاى مردم‌

على رغم محدوديّهاى ايجاد شده از سوى حكومت عباسى، امام هادى عليه السلام در هر فرصت و موقعيّتى حتى به هنگام گذر از خيابان، با افراد و گوههاى مختلف مردم ديدار مى‌كرد. مهمترين موضعى كه در ديدارها مطرح مى‌شد مسأله «امامت» بود؛ چه از ناحيه مردم كه مشكل داشتند و درپى شناخت امام واقعى خويش بودند، و چه از ناحيه امام عليه السلام كه در صدد هدايت افراد، يا تقويت ايمان آنان و يا ابلاغ به ديگران بود. طرح مسأله امات در اين سطح از سوى امام عليه السلام به دو شيوه صورت مى‌گرفت:

* عنوان كردن مسأله امامت و بحث درباره آن‌

- سعيد بن سهيل بصرى ملقّب به «ملّاح) مى‌گويد: همراه «جعفر بن قاسم بصرى» كه واقفى بود در سامّرا بوديم. هنگام عبور از خيابانى، ابوالحسن عليه السلام او را ديد و فرمود:

تا كى بايد در خواب باش؟ آيا زمان آن نرسيده است كه از خواب غفلت بيدار شود؟

امام عليه السلام با بيان اين دو جمله، مرد واقفى را وادار به تفكّر و تجديد نظر در اعتقاد باطلش كرد و زمينه بازگشت به حق را در وجود او فراهم ساخت، و سرانجام در مجلس ديگرى‌

[1] - مناقب، ج 4، ص 408؛ علام الورى؛ ص 342؛ بحارالانوار، ج 50، ص 139. لازم به يادآورى است كه امام عليه السلام بجز «احمد بن خصيب» در برابر ديگر وزرا و رجال برجستۀ حكومت عباسى مانند «محمد بن عبدالملك زيّات» و «بغاى بزرگ» نيز - در راستاى تبيين و تثبيت امامت خود - مواضعى داشته كه در درسهاى قبل بدآنهااشاره كرديم