زبده‌اى مثل محمّد بن داوود قمى، ابوعلى بن راشد امثال آنان گذاشته مى‌شد، سيستمى كه برقرارى و تنظيم اين ارتباط محكم وسازمان يافته را برعهده داشت، سيستم «وكالت» بود.

رسالت اصلى اين سازمان، ايجاد ارتباط منظّم و تشكيلاتى ميان امام عليه السلام و پايگاههاى مردمى، پاسخگويى به سؤالات و مشكلات فقهى، اعتقادى و سياسى شيعيان، رفع گرفتاريها و نيازمنديهاى آنان، جمع آورى وجوه مالى از قبيل: خمس، زكات، نذور و هداياى مردم ازمناطق مختلف و تحويل آنها به امام عليه السلام و ... بود.

سيستم وكالت علاوه بر رسالتهاى ياد شده نقش مهمّى در معرفى و تثبيت امامت امامِ بعدى و ثبات سياسى و فرهنگى «جمع شيعه» و تشكّل و افزونى آن داشت.

با احضار امام هادى عليه السلام به سامّرا و اسكان آن گرامى در محلّه «عسكر» ومنع شيعيان از ارتباط با او، نمايندگان و وكلاى آن بزرگوار- كه در مناطق و شهرهاى مختلف پراكنده بودند- نقش حسّاستر، اختيارات بيشتر و مسؤوليّت سنگين‌ترى پيدا كردند.

صاحبنظران با استفاده از منابع تاريخى، قلمرو فعّاليّت و كلاى امام هادى عليه السلام را به چهارمنطقه اصلى ومركزى تقسيم كرده‌اند:

ناحيه نخست، بغداد، مدائن و كوفه.

ناحيه دوّم، بصره و اهواز.

ناحيه سوّم، قم و همدان.

و ناحيه چهارم، حجاز، يمن و مصر. [1]

بطور معمول، در هر ناحيه فردى كه قويتر و طبعاً داراى اختيارات بيشترى بود منصوب مى‌شد و كارگزاران و نمايندگان محلّى موظّف بودند زير نظر او انجام وظيفه نمايند. اين سازمان را مى‌توان از دستورالعملهاى امام عليه السلام به بعضى از وكلاى مستقل خود به دست آورد.

[1] - تاريخ سياسى غيبت امام دوازدهم عليه السلام، ص 137