الف- بخشندگى‌

امامان معصوم عليه السلام براى مظاهر دنيوى از جمله مال و ثروت، ارزش ذاتى قائل نبودند و سعى مى‌كردند به حدّاقلّ آن- كه زندگى معمولى روزانه آنان را تأمين كرده آن بزرگواران را در راه انجام وظايف فردى و اجتماعى يارى رساند- بسنده كنند و افزون بر آن را در راههايى كه موجب خشنودى خداوند بود صرف مى‌كردند.

يكى از اين راهها- كه در آيات و روايات نسبت به آن سفارش فراوان شده- انفاق و بخشش به افراد تهيدست و نيازمند است. اين سياست خداپسندانه مالى- كه در زندگى امامان عليه السلام در سطح گسترده و اعجاب برانگيزى به چشم مى‌خورد- علاوه بر جنبه‌هاى معنوى و آثار اخروى، عامل مهمّى در فقرزدايى، كاهش فاصله طبقاتى در ميان جامعه اسلامى، تأليف قلوب افراد، حفظ شخصيّت و علاقمند ساختن آنان به مكتب اهل بيت عليهم السلام و جلوگيرى از ارتباط برقرار كردن و نزديك شدن آنان به دستگاه زر و زور خلفا بود.

در پرتو برخوردارى ائمّه عليه السلام از اين خوى نيكو، وجود آن بزرگواران پيوسته مايه اميد، و خانه‌شان، مركز نشر دانش، پناهگاه افراد نيازمند و درمانده و محلّ آمد و شد انسانهاى مختلف؛ به ويژه آنان كه از راه دور مى‌آمدند، بود.

اين مسأله، هم براى عموم مردم جا افتاده بود؛ بگونه‌اى كه وقتى فرد نيازمند و درمانده‌اى را مى‌ديدند او را به خانه امامان عليه السلام راهنمايى مى‌كردند؛ و هم براى خود افراد درمانده؛ بدين معنى كه به محض مواجه شدن با مشكلى بدون رنگ و بطور مستقيم سراغ «بيت امامت» را مى‌گرفتند.

امام هادى عليه السلام همچون پدر بزرگوارش كانون سخاوت و كرم بود و گاهى مقدار انفاقش به حدّى از فزونى مى‌رسيد كه دانشمندى مانند «ابن شهرآشوب» پس از نقل آن مى‌گويد:

اين مقدار انفاق، معجزه‌اى است كه جز پادشاهان از عهده كسى ساخته نيست و