حسن به مسعود دستگيرمان مى‌شود.

* جايگاه «صابران» و «متصبّران» در قيامت‌

حسن بن على مى‌گويد: از ابوالحسن- امام هادى عليه السلام- شنيدم كه فرمود: محمّد بن على عليه السلام فرمود:

«إِذا كانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ نادا مُنادٍ: ايْنَ الصّابِروُنَ؟ فَيَقوُمُ عُنُقٌ مِنَ النّاسِ، فَيُنادى‌ مُنادٍ: ايْنَ الْمُتَصَبِّروُنَ؟ فَيَقوُمُ عُنُقٌ مِنَ النّاسِ. فَقُلْتُ: جُعُلْتُ فِداكَ وَ ما الصّابِروُنَ؟ قالَ: الصّابِروُنَ عَلى اداءِ الْفَرائِضِ وَ الْمُتَصَبِّروُنَ عَلى تَرْكِ الْمَعاصى‌.» [1]

وقتى روز قيامت شود، منادى ندا كند: كجايند صابران؟ پس گروهى از مردم از جا برخيزند. دوباره مناديى ندا در دهد: كجايند متصبّران (آنان كه به زحمت و رنج فراوان شكيبايى كردند)؟ باز گروهى از مردم بپا خيزند.

عرض كردم: فدايت شوم، صابران و متصبّران چه كسانى هستند؟ فرمود:

صابران كسانى هستند كه بر اداى واجبات پايدارند و متصبّران افرادى هستند كه رنج و زحمت ترك گناهان را تحمّل مى‌كنند.

دو نكته: نكته مهمّ و در خور توجّه در اين روايت اين است كه امام عليه السلام- برخلاف تصوّر عموم مردم كه بطور معمول صبر را در تحمّل گرفتاريها و بدبختيها يا پايدارى و استقامت در برابر دشمن در ميدان نبرد مى‌دانند- كاربرد عميق‌تر و دشوارترى از «صبر» و «صابران» ارائه داده است كه مردم يا بدان توجّه ندارند و يا مسأله در حدّ خواص مورد عنايت است.

امام عليه السلام در اين بيان بسيار عميق براى صبر بر اداى واجبات و ترك گناهان در ميان بقيه اقسام صبر، جايگاه بلند و والايى قائل شده است؛ چندان كه در روز قيامت، در پاسخ‌

[1] - بحارالانوار، ج 7، ص 181