را به من بدهيد تا به جاى شما كار كنم. فرمود: «دوست دارم انسان براى تحصيل معاش، رنج گرماى آفتاب را تحمل كند.» [1]

امامت‌

امام صادق عليه السلام در سال 114 هجرى در حالى كه 31 سال و اندى از سنش مى‌گذشت، رهبرى امّت را به دست گرفت. برترى آن حضرت در علم و دانش بر تمامى مردم زمان خود، و نيز نصوص و تصريحاتى كه از سوى پيامبر صلى الله عليه و آله و امام باقر عليه السلام بر امامت آن گرامى رسيده است، امامت پيشواى ششم بعد از پدر بزرگوارش را اثبات مى‌كند. محمد بن مسلم مى‌گويد:

نزد امام باقر عليه السلام بودم كه فرزندش حضرت صادق عليه السلام وارد شد ... امام خطاب به من فرمود: اين (اشاره به امام صادق عليه السلام) امام تو پس از من است. پس به او تأسى كن و از دانشش بهره بگير. سوگند به خدا او همان «صادق» ى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله براى ما وصف كرده است كه پيروانش در دنيا و آخرت پيروز و رستگار، و دشمنانش نفرين شده در زبان همه پيامبرانند .... [2]

شرايط سياسى- اجتماعى‌

دوران امامت امام صادق عليه السلام از نظر سياسى- اجتماعى از اهميّت و موقعيّت ويژه‌اى برخوردار بود؛ به حدّى كه در سياستها و موضع‌گيرى‌هاى آن حضرت در ارتباط با جريانات سياسى و مسائل فرهنگى نقش بسزايى داشت. از اين رو، براى شناخت نقش امام صادق عليه السلام در پاسدارى از مكتب تشيع و گسترش فرهنگ شيعى لازم است نسبت به اوضاع و شرايط سياسى- اجتماعى آن عصر شناخت اجمالى داشته باشيم.

جامعه اسلامى در دوران امامت پيشواى ششم با فراز و نشيبها و تحولات سياسى- اجتماعى مهمّى همراه بود. مورخان بخش پايانى قرن نخست هجرى و نيمه آغازين قرن دوّم‌

[1] - «... اِنّى اُحِبُّ اَنْ يَتَأَذَّى الرَّجُلُ بِحَرِّ الشَّمسِ فى طَلَبِ المَعيشَة»، بحارالانوار، ج 47، ص 57

[2] - بحارالانوار، ج 47، ص 15