موسى كاظم، وارث علوم پدر و داراى فضل و كمال او بود. او در پرتو گذشت و بردبارى فوق‌العاده‌اى كه (در واكنش به رفتار مردم نادان) از خود نشان داد، كاظم لقب يافت، و در زمان او هيچ كس در معارف الهى و دانش و بخشش به پايه او نمى‌رسيد. [1]

ابن ابى‌الحديد مى‌نويسد:

موسى‌بن جعفر، فقاهت، ديانت، عبادت و بردبارى و شكيبايى را در خود جمع كرده‌بود. [2]

يعقوبى در وصف او مى‌نويسد:

موسى بن جعفر عابدترين مردم زمان خود بود. [3]

يحيى بن حسن، نسب‌شناس مشهور درباره آن حضرت مى‌نويسد:

موسى بن جعفر به خاطر كوشش و تلاشش در عبادت، «عبد صالح» خدا خوانده مى‌شد. [4]

شناخت ويژه آن بزرگوار از خداوند، او را به عبادتى افزون و مخلصانه و راز و نيازى عاشقانه با پروردگار، وامى‌داشت. حضرت هنگامى كه به دستور هارون به زندان افكنده شد، عرض كرد:

خدايا! مدت‌ها بود كه از محضرت مى‌خواستم مرا براى عبادت خويش فراغت دهى.

اينك كه خواسته‌ام را برآوردى، تو را سپاس مى‌گويم. [5]

امام نافله‌هاى شب را مى‌گزارد و آن را به نماز صبح وصل مى‌كرد؛ سپس تا برآمدن خورشيد تعقيب مى‌خواند. آنگاه پيشانى بر سجده مى‌نهاد و تا نزديك ظهر زبانش به دعا و حمد پروردگار گويا بود و اين دعا را بسيار مى‌خواند:

«اللَّهُمَّ انّى‌ اسْأَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ وَالْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ»[6]

مقام عبوديت امام در زيارتنامه‌اش چنين ترسيم شده است:

بر موسى بن جعفر عليه السلام درود فرست ... همان كه شب را تا سحرگاه به عبادت و

[1] - الصواعق المحرقة، ص 203

[2] - شرح نهج‌البلاغه، ج 15، ص 273

[3] - تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 414

[4] - تهذيب التهذيب، ج 1، ص 239

[5] - ارشاد، ص 300؛ مناقب، ج 4، ص 318. اين سخن، فزونى اشتغال آن بزرگوار را به كارهاى اجتماعى، پيش از افتادن به زندان، نشان مى‌دهد

[6] - ارشاد، ص 296