گاه براى عبادت بدانجا مى‌رفت همراه آن حضرت بود:

«وَ لَقَدْ كانَ يُجاوِرُ فى‌ كُلِّ سَنَةٍ بِحِراءَ فَاراهُ وَ لا يَراهُ غَيْرى‌.» [1]

او هر سال در حراء (براى عبادت) خلوت مى‌گزيد. من او را مى‌ديدم و جز من كسى او را نمى‌ديد.

اين ارتباط معنوى، با انتقال حضرت على عليه السلام به خانه رسول خدا صلى الله عليه و آله در سنّ شش سالگى [2] كامل شد و آن گرامى از اين پس به‌طور مستقيم تحت تربيت حضرت محمّد صلى الله عليه و آله قرار گرفت.

نخستين گرونده

على عليه السلام با آنكه هنوز نوجوان بود و سنّ وى از ده سال تجاوز نمى‌كرد به مرحله‌اى از بينش و آگاهى رسيده بود كه با اعلام پيامبرى حضرت محمّد صلى الله عليه و آله نخستين گرونده به آن گرامى بود. خود آن حضرت در اين باره فرموده است:

«اللَّهُمَّ انّى‌ اوَّلُ مَنْ انابَ وَ سَمِعَ وَ اجابَ، لَمْ يَسْبِقْنى‌ الّا رَسُولُ‌اللَّهِ صلى الله عليه و آله فِى الصَّلاةِ.» [3]

خداوندا! من نخستين كسى هستم كه به سوى تو بازگشت، پيام تو را شنيد و (به دعوت پيامبر تو) پاسخ گفت، جز رسول خدا صلى الله عليه و آله كسى در نماز بر من پيشى نگرفت.

هنگامى كه آيه: (وَ انْذِرْ عَشيرَتَكَ الْاقْرَبينَ) [4] نازل شد، على عليه السلام به فرمان رسول خدا صلى الله عليه و آله چهل تن از خويشان آن حضرت از جمله: ابو طالب، عباس، حمزه و ابو لهب، عموهاى پيامبر صلى الله عليه و آله را به ميهمانى فراخواند. رسول خدا صلى الله عليه و آله پس از صرف غذا فرمود:

اى فرزندان عبدالمطلب، در ميان جوانان عرب كسى را سراغ ندارم كه بهتر از آنچه من برايتان آورده‌ام، آورده باشد. من براى شما خير و سعادت دو جهان را به ارمغان‌

[1] - نهج‌البلاغه، خ 192، ص 300

[2] - سيره ابن هشام، ج 1، ص 262

[3] - نهج‌البلاغه، صبحى صالح، خطبه 131، ص 189

[4] - شعراء (26)، آيه 214. يعنى: و خويشاوندان نزديكت را انذار كن!