مهتدى نيز- به‌رغم زهد نمايى و برپايى قبّة المظالم به‌منظور مبارزه با بيدادگرى و گسترش عدالت- از پيشگامان بيدادگرى و اجحاف نسبت به خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله بود.

بزرگ‌ترين ستم وى، غصب مقام خلافت و ايجاد تنگنا براى خليفه واقعى رسول‌اللّه صلى الله عليه و آله بود. وى براى تثبيت پايه‌هاى حكومت غاصبانه خود امام عسكرى عليه السلام را به زندان افكند. محمد بن اسماعيل علوى مى‌گويد:

امام حسن عليه السلام به على بن اوتامش (يكى از سران ترك) سپرده شد تا او را به زندان بيفكند. يك‌روز بيشتر از اقامت امام نزد وى نگذشت كه درمقابل شخصيّت الهى آن حضرت سر فرود آورد و آن چنان مبهوت عظمتش شده بود كه همواره در برابرش سر به زير بود و چون از او جدا شد، از بهترين و بصيرترين افراد نسبت به آن حضرت گرديد. [1]

براساس روايتى ديگر، زمانى كه امام در زندان صالح بن وصيف بود، از وى خواسته شد بر آن گرامى سخت بگيرد؛ ولى او به ناتوانى و درماندگى خود در برخورد با آن حضرت اعتراف كرد و با ناراحتى و خشم گفت: «من با او چگونه برخورد كنم؟ دو نفر از شرورترين افراد را بر او گماردم؛ ولى آنان در عبادت و نماز به مقامى والا رسيدند، چندان كه بر آستانش سر مى‌سايند» [2].

در اين دو روايت، گرچه از خليفه‌اى كه فرمان زندانى شدن امام را داده نام برده نشده است؛ ولى احتمال قوى مى‌رود كه مهتدى باشد؛ زيرا صالح بن وصيف گرداننده حكومت او بود، [3] علاوه بر آن كه صالح بن وصيف پيش از روى كار آمدن معتمد به دست عوامل موسى بن بغا كشته شد. [4]

ابوهاشم جعفرى مى‌گويد: همراه امام حسن عسكرى عليه السلام در زندان مهتدى بودم.

امام رو به من كرد و فرمود: خداوند امشب عمر او را تمام مى‌كند. چون صبح شد، تركان بر او هجوم برده، وى را كشتند. [5]

[1] - ارشاد، ص 342

[2] - مناقب، ج 4، ص 429؛ ارشاد، ص 344

[3]- ر. ك. مروج الذهب، ج 4، ص 97

[4] - همان، ص 98

[5] - مناقب، ج 4، ص 430