تصريح شده است. [1] امير مؤمنان عليه السلام فرمود:

او جوانى راست قامت است كه چهره‌اى زيبا و مويى نيكو دارد كه بر شانه‌هايش فرو ريخته و نورانيّت چهره‌اش بر سياهى موهاى محاسن و سرش غلبه دارد. [2]

امام رضا عليه السلام فرمود:

نشانه او، داشتن سيماى جوانى در سنّ پيرى است. چندان كه بيننده او را چهل ساله يا كمتر مى‌پندارد و نيز از نشانه‌هاى او اين است كه با گذشت زمان پير نمى‌شود تا زمانى كه اجلش فرا رسد. [3]

او از مردم به آنان سزاوارتر، از پدران و مادرانشان بر آنان مهربان‌تر و در برابر خداوند بزرگ از همه متواضع‌تراست. آنچه به مردم فرمان دهد، خود پيش از ديگران بدان عمل مى‌كند و آنچه مردم را از آن بازمى‌دارد، خود پيش از همگان از آن پرهيز مى‌كند. [4]

امامت‌

پيشواى دوازدهم در ماه ربيع‌الاوّل، سال 260 در حالى كه كمتر از پنج سال از عمرش مى‌گذشت، عهده‌دار امامت شد. پيشوايى آن حضرت در شرايطى بحرانى آغاز گشت.

حكمرانان عباسى به عنوان دشمنان بيرونى جبهه امامت، تمام تلاش خود را براى نابودى اين جبهه به كار گرفته بودند. دشمن درونى نيز از درون كانون امامت در چهره جعفر بن على، به كمك دشمن بيرونى شتافت و كار امام زمان عليه السلام را دشوارتر ساخت.

از سوى ديگر، شيعيان پس از رحلت امام عسكرى عليه السلام در سردرگمى نگران كننده‌اى فرو رفتند. بسيارى از آنان از اصل وجود جانشين براى آن حضرت خبر نداشتند. برخى ديگر تنها بشارت ولادت حضرت مهدى (عج) را شنيده بودند. تعداد بسيار اندكى نيز كه آن حضرت را ديده بودند، حاكميّت جوّ خفقان اجازه نمى‌داد حقيقت را بازگو كنند؛ چون هم بر جان خود بيمناك بودند و هم بر جان امام.

[1] - براى آگاهى از اين روايات، رجوع كنيد به منتخب‌الاثر، صص 141، 175 و 185 - 187

[2] - الغيبة، ص 281؛ ارشاد، ص 363

[3] - منتخب الاثر، ص 285

[4] - بحارالانوار، ج 25، ص 117