خود عبارت است از آمادگى كامل و هميشگى انسان منتظر براى تحقق بخشيدن حكومت اسلامى جهانى به رهبرى حضرت مهدى (عج). اين آمادگى زمانى حاصل مى‌شود كه انتظار كشنده علاوه بر بعد اعتقادى در بعد نفسانى و رفتارى نيز به اصلاح خود همّت گمارد.

از نظر روحى به حدّى از خودسازى و تزكيه نفس رسيده باشد كه در هر لحظه آمادگى لبيك‌گويى به نداى پيشواى خود و لياقت ديدار او را داشته باشد؛ بگونه‌اى كه هيچ وابستگى‌اى نتواند او را از پيوستن به سپاه حضرت مهدى (عج) بازدارد. از نظر رفتارى نيز در طول زندگى خود به همه وظايف خويش عمل كرده، در تمامى زمينه‌ها، الگوى يك انسان كامل و يك بنده نيكوكار باشد.

بديهى است وصول به چنين مرتبه‌اى از كمال نفسانى و رفتارى، كارى بس دشوار است و تنها انسان‌هايى بدان دست مى‌يابند كه- به تعبير بعضى روايات- [1] خداوند دلشان را به ايمان آزموده است.

انتظار فرج با چنين مفهومى، سازنده و حركت‌زا است؛ از اين رو، در ميان عبادت‌هاى فردى و اجتماعى، جايگاه ويژه‌اى دارد و در بيان رسول اكرم صلى الله عليه و آله برترين عبادت دانسته شده است:

«افْضَلُ الْعِبادَةِ انْتِظارُ الْفَرَجِ.» [2]

علّت آن شايد اين باشد كه انتظار فرج تبلور ولايت است؛ ولايتى كه درستى همه اعمال آدمى منوط به آن است و بدون آن هيچ كارى پذيرفته نيست. [3]

پايان غيبت‌

بدون شك، خورشيد وجود حضرت مهدى (عج) براى هميشه در پس پرده غيبت باقى نخواهد ماند و به تعبير بعضى روايات حتى اگر از دنيا بيش از يك روز باقى نمانده‌

[1]- ر. ك. ينابيع المودّة، ج 3، ص 77

[2] - منتخب‌الاثر، ص 499

[3] - ر. ك. وسائل‌الشيعه، ج 1، ص 93