روايات، مختلف آمده است. در روايتى رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: چون خداوند او و ذرّيه‌اش را از آتش دوزخ بريده است. [1]

در روايتى ديگر از آن حضرت نقل شده كه چون او و شيعيانش از آتش جهنم بريده‌اند. [2]

يونس بن ظبيان از امام صادق عليه السلام نقل كرده كه چون از بدى‌ها بريده شده او را فاطمه ناميده‌اند. [3]

كنيه‌هاى حضرت فاطمه عليها السلام عبارت است از: امّ‌الحسن، امّ‌الحسين، امّ‌المحسن، امّ‌الأئمّه و امّ ابيها. [4] علّت مكنّى شدن آن گرامى به «امّ ابيها» شايد اين باشد كه آن بانوى گرامى از همان دوران خردسالى در همه صحنه‌هاى مبارزه در كنار پدر بزرگوارش بود و از نظر عاطفى خلأ مادر را كه پيامبر صلى الله عليه و آله در كودكى از دست داده بود پر مى‌كرد؛ بويژه پس از درگذشت حضرت خديجه و جناب ابوطالب، دو يار مهربان رسول خدا صلى الله عليه و آله، پيوند عاطفى آن حضرت با دخترش فاطمه استوارتر شد؛ چرا كه در اين مقطع تنها نوازشها، محبّت‌ها و دلجويى‌هاى فاطمه عليها السلام بود كه خستگى و اندوه از چهره ملكوتى رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌زدود.

از سوى ديگر مى‌بينيم رسول اكرم صلى الله عليه و آله با دخترش همان برخوردى را داشت كه انسان با مادرش دارد؛ دست او را مى‌بوسيد، به هنگام ورودش مى‌ايستاد، چون به سفر مى‌رفت او آخرين نفرى بود كه وداع مى‌كرد و چون از سفر بازمى‌گشت نخست به ديدار او مى‌شتافت و خلاصه همه احساسات و عواطفى را كه مى‌بايد نسبت به مادرش ابراز كند نسبت به فاطمه عليها السلام ابراز مى‌نمود، روى اين جهات است كه حضرت زهرا عليها السلام علاوه بر انجام وظيفه دخترى، نسبت به رسول خدا صلى الله عليه و آله نقش يك مادر مهربان و دلسوز را هم ايفا مى‌كرد و وجودش سرشار از احساسات و عواطف مادرى نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله بود، چندانكه از سوى پدر به كنيه «امّ ابيها» مفتخر گشت.

در منابع تاريخى و حديثى لقبهاى زيادى براى فاطمه عليها السلام ذكر شده است. در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است:

[1] - بحارالانوار، ج 43، ص 18

[2] - همان، ص 12

[3] - همان، ص 10

[4] - مناقب، ج 3، ص 357