«سيّد»، «تقىّ»، «طيّب»، «ولىّ»، «قائم»، «حجّت» [1] و .... بعضى از اين القاب در بيان رسول خدا صلى الله عليه و آله آمده است. به‌عنوان نمونه به دو روايت اشاره مى‌كنيم.

1- «حَسَنٌ سِبْطٌ مِنَ الْاسْباطِ.» [2]

حسن (در خير و بركت) امّتى از امّتهاست.

2- «انَّ ابْنى‌ هذا سَيِّدٌ.» [3]

همانا اين پسرم سيّد و سرور است.

ابن اثير پس از نقل اين روايت مى‌افزايد: چه شرفى بالاتر از شرف كسى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله او را «سيّد» بنامد. [4] از اين رو محمد بن طلحه شافعى اين لقب را برترين و شايسته‌ترين لقب براى آن حضرت دانسته است. [5]

در محضر رسول خدا صلى الله عليه و آله‌

حدود هفت سال از زندگى امام مجتبى عليه السلام در محضر پيامبر عزيز اسلام گذشت.

اين مدت هرچند كوتاه بود، امّا در همين مدّت كوتاه، وجودش آنچنان به خُلق و خوى محمّدى متخلّق شد كه جدّ بزرگوارش در وصف او فرمود:

«اشْبَهْتَ خَلْقى‌ وَ خُلُقى‌.» [6]

تو در خلقت و اندام و نيز اخلاق، شبيه من هستى.

سبط اكبر رسول خدا صلى الله عليه و آله در «بيت وحى» به‌وجود آمد و در دامان پيامبر صلى الله عليه و آله پرورش يافت و جانش از حكمت و معرفت و خُلق نبوى سيراب گشت و هر روز و هر لحظه‌اى كه بر عمرش مى‌گذشت، پرچم‌هاى اخلاق محمّدى بر بام جانش به اهتزاز درمى‌آمد؛ چندان كه وجودش آيينه وجود رسول اللّه صلى الله عليه و آله گشت‌.

[1] - كشف الغمه، ج 1، ص 518-519؛ بحارالانوار، ج 43، ص 255

[2] - اسد الغابه، ج 2، ص 13

[3] - همان

[4] - همان

[5] - كشف الغمّه، ج 1، ص 518

[6] - اعيان الشيعه، ج 1، ص 563؛ بحارالانوار، ج 43، ص 294