چگونه آنان را دوست نداشته باشم، و حال آنكه آن دو، گل‌هاى خوشبوى من از دنيا هستند؛ من آن دو را مى‌بويم.

«عروه» نقل مى‌كند: رسول خدا صلى الله عليه و آله حسن را بوسيد و به سينه چسبانيد و او را مى‌بوييد. مردى از انصار- كه نزد آن حضرت بود- وقتى اين محبّت را ديد گفت: من پسرى دارم كه به حدّ بلوغ رسيده ولى هرگز او را نبوسيده‌ام. رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «اگر خداوند رحم و عاطفه را از تو گرفته است گناه من چيست؟» [1]

محبّت رسول خدا صلى الله عليه و آله نسبت به امام حسن و برادرش امام حسين عليهما السلام به‌حدّى بود كه آن حضرت سخنانش را قطع مى‌كرد و از روى منبر فرود مى‌آمد و آن دو را در آغوش مى‌گرفت و نوازش مى‌كرد، [2] و يا به هنگام نماز، آنقدر سجده را طول مى‌داد تا خود آنان از روى دوشش پايين بيايند. [3]

اين محبّت فوق‌العاده از پيامبرى كه همه تصميم‌گيرى‌ها و اقداماتش بر مبناى وحى و مصالح عمومى اسلام و مسلمانان است نه انگيزه‌ها و تمايلات شخصى و خانوادگى، نسبت به اين دو كودك گرانقدر، در راستاى تحقق اهداف رسالت و اعلاى كلمه توحيد بود؛ همان كه از زبان قرآن به‌عنوان مزد رسالت از مردم خواسته شده است. [4] و اين بيانگر آن است كه شخصيّت حسنين عليهما السلام از همان آغاز كودكى، شخصيتى ممتاز و برتر بوده كه توجّه رسول خدا صلى الله عليه و آله را به خود جلب كرده است.

امام حسن عليه السلام و جريان مباهله‌

از رويدادهايى كه به زندگى امام مجتبى عليه السلام پيش از امامت مربوط مى‌شود و بيانگر شخصيّت معنوى و موقعيّت اجتماعى آن حضرت نزد پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌باشد، جريان مباهله‌ است كه در سال نهم هجرى رخ داد. [1] امام حسن عليه السلام درحالى‌كه حدود شش سال از عمرش

[1] - مستدرك، حاكم نيشابورى، ج 3، ص 170

[2] - ر. ك: مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 385

[3] - همان، ص 384؛ فرائد السمطين، ج 2، ص 108؛ ترجمة الامام الحسن عليه السلام من تاريخ دمشق، ص 91

[4] - شورىٰ (42)، آيۀ 23: قُلْ لاٰ أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبىٰ‌