كنفرانسهاى سران آمريكا و انگليس‌

نخستين اجلاسيه مشترك «وينستون چرچيل»، نخست وزير انگلستان، و «فرانكلين روزولت» رئيس جمهور آمريكا، از 9 تا 12 اوت 1941 در «تِرنو» [1]، واقع در اقيانوس اطلس، بر عرشه يك كشتى به صورت محرمانه انجام گرفت. حاصل اين مذاكرات، «منشور آتلانتيك» بود كه سنگ بناى بيشتر توافقهاى «ملل متحد» در آينده قرار گرفت.

آنها اصول و ترتيبات حاكم بر صلح و مبانى همكارى در آينده را تعيين كردند. بنابراين توافق، حق تعيين سرنوشت براى همه ملل لحاظ خواهد شد و هر ملتى آزادانه، نظام سياسى و اجتماعى مورد دلخواه خود را انتخاب خواهد كرد. هيچ تغيير مرزى بدون رضايت ملتها انجام نخواهد گرفت و دولتهاى امضا كننده اين اعلاميه در جستجوى گسترش مرزها و وسعت كشورشان نيستند. آزادى درياها تضمين خواهد شد و سياست كاهش تسليحات دنبال خواهد گرديد. منشور آتلانتيك، در واقع، الزام مقابله با تمايلات فاشيستى را توسط دولت بى‌طرف ايالات متحده نشان مى‌داد؛ هر چند تا اين تاريخ برخى از اقدامات آمريكا، از جمله قانون وام و اجاره، دادن ناوشكن به انگليس و گسترش محدوده امنيتى آمريكا در سطح اقيانوس اطلس، تا حد زيادى بى‌طرفى آن دولت را بطور ضمنى از بين برده بود.

كنفرانس «آركادى» از 22 دسامبر 1941 تا چهارم ژانويه 1942 در واشنگتن برگزار شد. روزولت و چرچيل در اين كنفرانس، متن اعلاميه ملل متحد را تهيه و تنظيم كردند.

بر اساس «اعلاميه ملل متحد»، دولتهاى متحد متعهد شدند كه تمامى منابع خود را بر ضد كشورهاى محور به كار گيرند. آنان از هرگونه قرارداد صلح جداگانه با دولتهاى محور پرهيز كرده و براى نيل به پيروزى، نهايت همكارى و هماهنگى را با يكديگر خواهند داشت. همچنين در اين كنفرانس، سران آمريكا و انگليس به توافق رسيدند كه براى گشايش جبهه دوم، به جاى اروپا در شمال آفريقا نيرو پياده كنند.

كنفرانسهاى «كازابلانكا» در ژانويه 1943 و «تريدنت» در ماه مه همين سال، يك‌

[1] - Terreneuve،پايگاه دريايى انگلستان در جزاير آنتيل، واقع در اقيانوس اطلس، در سال 1940 به آمريكا،اجاره داده شد تا اين كشور بتواند دفاع از خود را تضمين كند.