را ناچار ساخت كه با دادن تلفات بسيار سنگين به اين جزاير استراتژيك دست پيدا كنند.

شايد اين نبردها، ترومن، رئيس جمهور جديد آمريكا را بيشتر ترغيب مى‌كرد كه با استفاده از بمب اتمى- كه تازه در آمريكا با موفقيت آزمايش شده بود- كار ژاپن را يكسره سازد.

نخستين بمب اتمى در روز ششم اوت 1945 بر روى شهر «هيروشيما» انداخته شد.

تلفات و خسارات، خارج از حدّ تصور بود. اتحاد شوروى در روز هشتم اوت به ژاپن اعلان جنگ داد و با يك ميليون نيرو، منچورى و كره را مورد تهاجم قرار داد. دومين بمب اتمى در روز نهم اوت بر «ناكازاكى» فرو ريخت كه حدود صد هزار ژاپنى طى اين دو عمليات با انرژى هسته‌اى از پاى درآمدند. امپراتور ژاپن، هيرو هيتو، ديگر چاره‌اى جز پذيرش بدون قيد و شرط متاركه جنگ نداشت. ژاپن در دهم اوت مذاكراتى را براى تسليم آغاز كرد، در چهاردهم اوت، شكست خود را اعلام و با امضاى تسليم نامه در دوم سپتامبر 1945 از طرف ژاپن، جنگ جهانى دوم به پايان رسيد.

توافقها و كنفرانسهاى مهم متفقين‌

در جنگ جهانى دوم، بخلاف جنگهاى پيشين در قاره اروپا بويژه جنگهاى ناپلئونى و جنگ جهانى اوّل، توافقهاى قدرتهاى بزرگ در مورد اداره جهانِ بعد از جنگ، در طول اين نبرد حاصل گرديد. رسم بر اين بود كه فاتحان، پس از ختام جنگ، كنفرانس صلحى تشكيل مى‌دادند كه به مثابه مجلس مؤسسان بود. آنان، همچون بعد از هر انقلاب، قانون اساسى، مديريت روابط بين‌المللى و نظام حاكم بر جامعه جهانى را تعيين مى‌كردند. امّا اين سنّت در جنگ جهانى دوم شكسته شد. سه قدرت بزرگ متفق؛ يعنى آمريكا، انگلستان و اتحاد شوروى، در طول جنگ كنفرانسهايى تشكيل دادند و نسبت به هماهنگى در عمليات نظامى، تسليم بدون قيد و شرط دولتهاى محور، تقسيم غنايم جنگ و نظم حاكم بر روابط بين‌المللى در دنياى پس از جنگ به توافق رسيدند. اين ويژگى را شايد يكى از تفاوتهاى جنگ جهانى دوم با نبردهاى قبلى بتوان برشمرد. از آنجا كه پيروزى متفقين، تا حدود زيادى، مرهون همين توافقات و كنفرانسهاست، تجزيه و تحليل مهمترين آنها در اينجا ارائه مى‌گردد.