بى‌گاه متخاصمان شد. ژاپن نيز همانند متحدان اروپايى‌اش، سال 1943 را به مثابه سال آزمون براى پيروزى يا شكست مى‌نگريست. در اينجا، اقبال بر ژاپنيها پشت كرد و شكستها، يكى پس از ديگرى، نصيبشان شد.

در اواخر سال 1942 و اوايل 1943، تمركز نيروهاى آمريكايى در گوادال [1]كانال، باعث شد تا ژاپنيها بتدريج از جزاير شمال شرق استراليا بيرون رانده شوند و تهديدشان عليه استراليا از بين برود. نيروهاى ايالات متحده در اقيانوس آرام، در چارچوب استراتژى تصرف مرحله‌اى جزاير، به چند جزيره در منطقه ميانى اقيانوس حمله كردند.

اين جزاير بعد از تصرف به پايگاهى براى حمله به هدفهاى اصلى يعنى جزاير «مارياناس» تبديل شدند؛ جزايرى كه به دليل فاصله مناسب با خاك ژاپن، به عنوان پايگاه هواپيماهاى آمريكايى جهت بمباران اين كشور مورد استفاده قرار گرفت. ژنرال مك آرتور در امتداد سواحل گينه نو به نقل و انتقال نيروهاى خود با هدف نهايى تصرف فيليپين و فرمز (تايوان) و استفاده از آنها به عنوان پايگاهى براى تهاجم به ژاپن ادامه داد.

ناوگان دريايى آمريكايى در ژوئن و ژوئيه سال 1944، «سايپان» و «تى‌نيان» از جزاير مارياناس، را تصرف كردند. در اين دو جزيره پايگاههاى بزرگى تأسيس شد كه بمب افكنهاى جديد «بى- 29» مى‌توانستند از آنجا به پرواز درآيند و شهرهاى ژاپن را بطور مستمر بمباران كنند. با فتح فيليپين و از بين بردن ناوگان ژاپن در اين منطقه، ارتباط نيروهاى ژاپنى در جنوب شرقى آسيا با بقيه نيروهاى اين كشور در چين و ژاپن قطع شد.

در بهار سال 1945، ژاپن در آسيا و اقيانوس آرام در حال عقب نشينى كامل بود. ارتش چين كه مورد حمايت بيشتر متفقين قرار گرفت، ژاپنيها را در مناطقى حساس عقب راند و تصرف دوباره برمه توسط بريتانيا و هند، ژاپن را در موقعيت بسيار دشوارى قرار داد.

فرماندهان نظامى آمريكا، در اين مرحله از جنگ، به پايگاههاى هوايى نزديكتر به خاك اصلى ژاپن نياز داشتند؛ از اين رو، جزاير «ايوجيما» و «اوكيناوا» مورد تهاجم شديد قرار گرفت. دفاع و مقاومت سرسختانه ژاپن كه توأم با عمليات انتحارى بود، آمريكاييها

[1] - يكى از جزيره‌هاى مجمع الجزاير سيلمان است كه در شمال شرق استراليا واقع شده است.