هدف مشترك را دنبال مى‌كردند و آن جلب رضايت شوروى از باب تأخير در گشايش جبهه دوم در غرب اروپا بود. در كنفرانس كازابلانكا، روزولت و چرچيل تأكيد كردند كه تا تسليم بدون قيد و شرط دولتهاى آلمان، ايتاليا و ژاپن، دست از جنگ نخواهند كشيد.

اين دو رهبر در كنفرانس تريدنت، نقشه نهايى عمليات «اورلرد»؛ يعنى پياده كردن نيرو در ساحل غرب فرانسه، را به تصويب رساندند.

توافق انگليس و شوروى در مورد بالكان‌

سوء ظن دولتهاى ائتلاف عليه محور، نسبت به يكديگر، از نخستين روزهاى همكارى چهره نموده بود. روزولت احساس مى‌كرد كه بريتانياى كبير در پى حفظ و استمرار امپراتورى خود مى‌باشد و اين امر با روند منافع رو به گسترش آمريكا در سطح جهان در تضاد خواهد بود. بر همين اساس آمريكا با گشودن جبهه دوم در منطقه بالكان مخالفت مى‌كرد. ژوزف استالين در پى تأخير طولانى گشايش جبهه دوم، سوءِ نيت غربيها عليه اتحاد شوروى را آشكارا به زبان آورد. استالين فكر مى‌كرد كه عدم گشايش جبهه دوّم، به منزله وارد آوردن نهايت تلفات و خسارات توسط آلمان به شوروى مى‌باشد كه ضعف آن دولت را در مذاكره براى تقسيم غنايم فراهم مى‌آورد. چرچيل، به نوبه خود، در اين انديشه بود كه سنّت توسعه طلبى تزارها در روسيه، بدقت توسط استالين دنبال مى‌شود و از اين روى، قبل از مسدود شدن باب ابتكار، بايد با تفاهم و سازش، سدى در مقابل شوروى ايجاد كرد.

چرچيل در نهم اكتبر 1944 روانه مسكو شد و به مدت يك هفته با استالين به مذاكره پرداخت. از آنجا كه در مورد لهستان، امكان به توافق رسيدن وجود نداشت، چرچيل لهستان را به حال خود رها كرد. او بصراحت گفت: «تا آنجا كه به من مربوط مى‌شود، از لهستان دست مى‌شويم. ما صلح اروپا را به خاطر ناسازگارى لهستانيها خراب نمى‌كنيم.».

سازش در مورد منطقه بالكان بدين صورت بود: ميزان نفوذ و سلطه اتحاد شوروى در رومانى 90 درصد و سايرين 10 درصد، در يونان 10 درصد و سايرين (انگلستان با توافق آمريكا) 90 درصد، در يوگسلاوى و مجارستان 50- 50، در بلغارستان شوروى‌