75 درصد و سايرين 25 درصد. تصميم در مورد «حق تعيين سرنوشت ملتها»، كه چرچيل در منشور آتلانتيك، خود را بدان متعهد مى‌دانست، به اين آسانى زير پا گذاشته شد. البتّه، گذشته از خيانت قدرتهاى بزرگ به آرمانهاى ملتهاى كوچك، موافقت چرچيل در دادن چنين امتيازاتى به استالين را مى‌توان به عنوان قبول يك واقعيت خارجى، توجيه كرد. ارتش سرخ در عمل، سرزمينهاى فوق را در اختيار خود داشت و در صدد روى كار آوردن دولتمردان موافق با شوروى (كمونيستها) در اين كشورها بود.

كنفرانسهاى سران سه دولت بزرگ متفق‌

كنفرانس تهران:

اولين ملاقات چرچيل، روزولت و استالين از روز 28 نوامبر تا اول دسامبر 1943 در تهران انجام شد. مذاكرات در تهران، حول و حوش محورهاى زير بود:

1- گشايش جبهه دوم در شمال و جنوب فرانسه: عمليات «اورلرد» مى‌بايست در «نرماندى و پروانس» در سال 1944 آغاز شود تا بدين طريق از بار سنگين عمليات به دوش شوروى كاسته گردد.

2- تقسيم آلمان: سرنوشت آلمان در آينده براى هر سه دولت مهم بود. چرچيل پيشنهاد تقسيم آلمان به سه كشور يا ايالت را داشت، در حالى كه استالين طرح پنج كشور خود مختار را براى آلمان ارائه مى‌داد. روزولت نيز در مورد تقسيم آلمان بگونه‌اى كه در آينده، يك دولت آلمانى قوى ظهور نكند، با ديگران همراه بود.

3- درخواست شوروى در مورد لهستان و منطقه بالكان: شوروى براى امنيت خود، اهميت زيادى براى خطوط مرزى با لهستان قائل بود. استالين در مذاكرات متعدد خط «كرزون» را پيشنهاد قطعى خود اعلام كرده بود؛ بر اين اساس، اكراين و بيلوروسى به شوروى تعلق مى‌گرفت و لهستان مى‌توانست زمينهاى از دست رفته خود را از خاك آلمان جبران كند. شوروى، همچنين، از بيان اهداف خود در منطقه بالكان و رسيدن به آبهاى گرم در آسيا، هيچ ابايى نداشت.

4- تأسيس يك سازمان بين‌المللى: آنها توافق كردند كه سازمانى جهانى (متشكل از ملل متحد) براى حفظ صلح و امنيت بين‌المللى، مركب از يك مجمع و يك كميته‌