اجرايى تشكيل شود. كميته اجرايى تحت نظارت چهار كشور بزرگ (آمريكا، شوروى، انگليس و چين) اداره مى‌شد. [1]

كنفرانس يالتا:

دومين اجلاسيه مشترك رؤساى آمريكا، شوروى و انگليس در يالتا، واقع در شبه جزيره كريمه در كناره درياى سياه، از چهارم تا يازدهم فوريه 1945 برگزار شد. تلاش براى ايجاد مكانيسمى كه جهان را تحت اداره سه قدرت بزرگ در آورد، در يالتا به اوج خود رسيد. تصميم گيرى در اين كنفرانس تحت الشعاع فتوحات متفقين، بويژه ارتش سرخ بود. آنها مى‌بايست درباره اروپاى شرقى، آلمان، غرامت، سازمان بين‌المللى، سرنوشت لهستان و هماهنگى نظامى براى شكست قطعى دولتهاى محور به نتايج مثبت و قابل قبول برسند. مجموعه توافقهايى كه حاصل شد، بطور قطع، تحت تأثير واقعيات خارجى بوده؛ اين واقعيت كه اتحاد شوروى در هفتاد كيلومترى برلن قرار داشت ولى ارتش متفقين هنوز از رود راين نگذشته و در «آردن» ضد حمله آلمانيها، ارتشهاى آمريكا و انگليس را ناچار به قبول عقب نشينى موقت كرده بود. از اين رو، تصميمهاى زير كه تفسيرها و تعبيرهاى متعارضى را به دنبال داشت، مورد توافق قرار گرفت.

آلمان به سه منطقه اشغالى تقسيم شد كه بخشى از سهم آمريكا و انگليس مى‌توانست در اختيار فرانسه قرار گيرد. اتحاد شوروى، پس از تسليم آلمان، به ژاپن اعلان جنگ مى‌داد و امتيازات گذشته- در دوران تزارها- را در خاور دور دوباره به دست آورد؛ از جمله اجاره «پرت آرتور» و خطوط آهن سراسرى منچورى در چين، قسمتى از جزيره ساخالين، جزاير كوريل و منافع آن كشور در كره. در مورد تنگه‌هاى بين‌المللى بسفر و داردانل تصميم گيرى بدين نحو گرفته شد كه با تجديد نظر در مفاد قرارداد كنفرانس مونترو در سال 1936، منافع اتحاد شوروى تأمين گردد.

يك سازمان بين‌المللى كه قدرتهاى بزرگ در آن حق وتو خواهند داشت تأسيس گردد، بگونه‌اى كه شوروى در مجمع عمومى آن، سه نماينده (نماينده اتحاد شوروى، اوكراين و روسيه) خواهد داشت. شوروى پيشنهاد كرد ميزان غرامت بيست ميليارد دلار

[1] ر. ك. كنفرانس سران بزرگ، تهران 1943، والنتين برژكف، ترجمۀ ويدا ايزدى، انتشارات توكا.