نيروهاى كره شمالى با حمايت و هدايت سربازان شوروى در روز 25 ژانويه سال 1950 م از مدار 38 درجه (مرز بين دو كشور) گذشته و با عمليات برق آسا به سوى «سئول»، پايتخت كره جنوبى، به حركت درآمدند. ارتش كره شمالى با سرعت و قوت، نيروهاى مسلح كره‌جنوبى را در هم كوبيد و طى عمليات موفقيت آميز تا منتهى‌اليه كره‌جنوبى را تحت اشغال خود درآورد. آرزوى وحدت ملى، تقريباً، از جانب كره شمالى در حال تحقق بود و تنها بنادر و سواحل انتهايى كره جنوبى در كناره اقيانوس در اختيار كره جنوبى قرار داشت.

سازمان ملل متحد، به عنوان سازمان حافظ صلح و امنيت بين‌المللى و با هدف جلوگيرى از تجاوز، در موقعيت پرمخاطره‌اى قرار داشت، زيرا اگر جلوى تجاوز گرفته نمى‌شد، بعيد نبود كه تجاوزات ديگرى به وقوع بپيوندد و دوباره دهه 1930 م تكرار شود؛ دهه‌اى كه جامعه ملل متحد را با خفّت و شكست رو به رو ساخت. شوراى امنيت سازمان ملل متحد، به تقاضاى آمريكا، در بعد از ظهر 25 ژوئيه تشكيل جلسه داد. در قطعنامه شوراى امنيت، پيشنهاد آتش بس فورى بين طرفين متخاصم و خروج نيروهاى كره شمالى از خاك كره جنوبى توصيه شده بود. دو روز بعد، شوراى امنيت، طى قطعنامه‌اى اعلام كرد: اگر كره شمالى از تجاوز نسبت به خاك كره جنوبى دست برندارد، در صورت لزوم، با اعمال قوه قهريه، كره شمالى را سر جاى خود خواهد نشاند و نظم و امنيت را به اين منطقه باز خواهد گرداند. شوروى كه به دليل مخالفت شوراى امنيت از پذيرش چين كمونيست به عنوان عضو دائم شوراى امنيت، در اين جلسات حضور نداشت، متوجه شد كه متحدش، كره شمالى، با قطعنامه‌هاى پى در پى شورا، در معرض خطر است، از اين رو، بسرعت نماينده‌اش را به شوراى امنيت گسيل داشت و از آن پس، با استفاده از حق وتو، اجازه تصويب قطعنامه عليه كره شمالى را نداد.

ايالات متحده آمريكا براى حفظ منافع بلوك غرب در اقيانوس آرام و خاور دور و جلوگيرى از توسعه كمونيسم، بطور جدى، تصميم گرفت در جنگ دو كره مداخله كند.

ترومن، رئيس جمهور آمريكا، دستور اعزام ناوگان دريايى، نيروى هوايى و سربازان اين كشور را به كره صادر كرد. ژنرال «مك آرتور»، فاتح ژاپن در جنگ جهانى دوم و حكمران‌